Akşamüzeri sokak tenha, dönercinin önü kalabalıktı. Kısa boylu, kalın kollu, tombul yanaklı dönerci, ocağın başında buram buram terlerken dikkatle eti yaprak yaprak kesiyordu. Sıra ihtiyar kadına geldi. “Oğlum, çeyrek kes annene.” Dönerci, tam ekmek alıp içini doldurmaya koyuldu. “Oğlum, kim yiyecek o kadar eti,” diye sitem edince dönerci üstüne alınmadan “Annem, çeyrek sana ne ki! Artanı eve götürürsün. Torunlar yer,” deyip ekmeği uzattı. Kadının canı, sıkıldı sıkılmasına ama parayı ödeyip döneri aldı. Dönerci dükkânın içine doğru baktı. Gözleri birini aradı. “Benim delikanlı nerede?” Komi endişeliydi. “Ustam, Kahraman Bey yaklaşık bir saat önce çıktı.” Dönerci ellerini önlüğüne silip çıkardı. “Kapat dediğim büfeye gitti değil mi! Hergele.” Dükkândan öfkeyle ayrıldı. Mağazalar ışıklarını söndürmüş çöpçüler poşetleri kamyona atıyordu. Söylene söylene sokağı koşar adım geçip köşeyi döndü. Caddeye çıktı. Şans oyunları bayiine bir kişi giriyor bir kişi çıkıyordu. Dönerci eşikten “Kahramannn,” diye seslendi. Orta yaşlı, uzun, zayıfça bir adam kasanın üzerinden kafasını uzattı. Yanındaki adama bir şeyler söyleyip elinde biletler dönercinin yanına geldi. Dönercinin yanaklar kızarmış kaşları çatılmıştı. “Şerefimizi iki paralık ettin. Yedi ceddimiz dönerci.” Kahraman sakindi. Kısık sesle “Baba, et satmaktan bıktım,” derken dönerci hızla Kahraman’ın elini tutup biletleri aldı. Küfrederek savurdu. “Biz et satmıyoruz. Aç insanların karınlarını doyuruyoruz. Aileler yemeğe geliyor. Onlara keyifli bir an sunuyoruz. Bundan mı gocundun.” Kahraman eğilmiş biletleri topluyordu. “Ben insanlara umut satıyorum.” Dönerci burnundan soluyordu. Kahraman babasının karşısına dikildi. Dönercinin yüzü kükreyen aslanınkinden farksızdı. Elini havaya kaldırdı. Arkaya doğru gerindi. Dilini ısırdı. Kahraman gözlerini sıktı. Dönerci “Ya sabır,” diyerek derin bir soluk verdi. Şefkat dolu yavaşça iki tokat attı. “Bir çeyrek.” Kahraman gözlerini araladı. Biletlere baktı. Desteden çektiği tam bileti babasının gömlek cebine soktu. “Çeyrek sana ne ki!”