Hiç bir yazı kaleme aldınız mı bilmiyorum. Sizi bir şeyler rahatsız eder kimi gün, onun için yazarsınız, kimi gün dertleşmek için, kimi gün mutluluğunuzu paylaşmak için.
Bugün içimde bir sıkıntı var dostlar. Yazmak istiyordum, derdimi paylaşmak için, ama ne yazacağımı bilmiyorum. Aslında derdimin ne olduğunu da bilmiyorum. Bir bilsem anlatıp rahatlarım ama…
İşte böyle bir gün ki nerdendir bilmem sıkıntımı atarım diye başladığım yazıma başlığı bile gayri ihtiyari koydum. Aslında akılmada yazabilecek hiçbir şey yok. Ne dersiniz bu başlık benim karanlık ruhumun aynası mı?
Kapılar kapanıyor, her kapı bir dünya sanki, her kapı bir mutluluk. Bir gün de bir kapı açmak gerekir diye açtığınız kapılar vardır. Öyle bir kapı saçarsınız ki cümle dost girer od kapıdan. Kabul edersiniz onları, ikram edersiniz, hürmet edersiniz. Canları sağ olsun girer otururlar onlar da. Siz kapınızı açık tuttuğunuz müddetçe de sorun yoktur.
Bir gün o kapıyı kapamak istesiniz, ya da sizin bir kapıya ihtiyacınız olsa açık bir kapı bulamazsınız. Hani ödünç mü açmıştın kapını demeyin dostlar, sizin de bir kapıya ihtiyacınız olduğu zamanlar olmadı mı ? İşte o an bir kapı bulsanız, belki yüzlerce kapı açacaksınız dostlarınıza. Bulamadığınızda da açarsınız elbette, ama tek tek, ama uzun bir süre sonra.
Çok sevdiğim bir ağabeyimin sözleri geldi aklıma. O hep der ki: ” Duvar örmeyelim, köprü kuralım.” Benim anlatmak istediğime bir başka yaklaşım aslında. Ben de o örülen duvarlar gibi kapılardan bahsediyorum.
Çok sıkıldım dostlar kendi kendimle konuşmaktan. Kendi kendime dur, demekten; sana yakışmaz, demekten; kendi kedimi azarlamaktan,kendi kedime nasihatler vermekten. Çok sıkıldım çoook…