Bir olanlara bakıyorum, bir de kendime…
İnandığım doğrular mı değişti, yoksa inandığım insanlar mı?
Yoksa, yürüdüğüm yollar mı?..
Haksızlık yapmadan, eğilmeden, bükülmeden, doğru yolda ilerlemek, bu kadar zor mu olur?
Galiba ne iyisi, sahte, yalanın olmadığı, doğru bildiğin yolda, tek başına da olsa yürümek gerek.

Kaç yıl yaşarsan yaşa, her zaman öğreneceğin çok şey vardır.
İstersen aydın ol, istersen çakal ol...
İnsanın başkasının gözündeki değerini-kıymetini bilmesi için, demek ki bazı ufak kıvılcımların olması gerekiyormuş.

Bazen insanları tanımak için, biraz kuyruğuna basmak gerekiyor.
İşte o zaman, kişinin iyi-kötü özünde var olan dışarı çıkıyor, yansıyor.

Gerçekten bazen başkasının gözünden, belki gözlüğünden insanlara ve olanlara bakmak gerekiyor.
Ancak, o zaman aydın olmayan Çakalları, cahilleri daha iyi tanıyorsun.

Mümkün olsa da bazı insanları, saklı oldukları kabuğun ya da çemberin içinden çıkmalarını, insan engelleyebilse!!!!

Bazen, yalnızlık iyidir.
Muhasebe yapma imkânı sağlıyor.

Herkes, dilencilik adı altında, herkesten para isteyemez.
Bazıları var ki, bu işi çok iyi beceriyorlar.

Belki kin tutmak, hiç doğru değil; ama yapılanları ve söyleyenleri de bir yerlere not etmek, insanın en doğal hakkı olsa gerek.
Belki zamanı gelince, lâzım olabilir, ( Sonuçta insanız işte, zayıfız yani.) kim bilir!!
Belki, 118 80 bilir. :)))

Bazen, küçük insanlardan öyle büyük lâflar çıkıyor ki; insan “Vay be!!” demekten kendini alamıyor.
*
Geleceğimizi şekillendirmek adına, geriye dönüp baktığımızda, canımızın sıkıldığı, moralimizin bozulduğu; keyfimizin yerine geldiği ve mutlu olduğumuz onlarca an, zaman vardır.
Nefes aldığımız sürece de bunları yaşayacağız.
Şu an, artık ne geçmişte kalmışız, ne de gelecekte yaşıyoruz.
Şu an, içerisinde bulunduğumuz anın tadına, zevkine vararak, kıymetlendirerek, yaşamdan haz almaya bakmak gerekir.



Kerim BAYDAK
[email protected]