Son iftardan önce;
Yaklaşıyorum içeriden nameler gelen bir odaya doğru,
Bayramda geridekileri yaşlara boğacak yaralı bir Şahin’e yardım etmek için,
Bir anda iliklerine kadar hissediyor,
Soğukluğunu insan ölümün,
Beyazlar içinde boylu boyunca uzanmış küçük bir beden,
Etrafta ölü evinin sessizliği
Ve bu sessizliği bozan Yasin’in neysel feryadı;
Beynindeki kelebek de uçamıyordu onun gibi,
Glioblastoma Multiforme’ye yakalanmıştı ailesinin küçücüğü,
Fragmanı gözlerinin önünden akıp gidiyor insanın,
Sonunu gidemediği için bilemediği hayatının,
Geleceğini biliyoruz ama nafile;
Hissedemiyoruz bir türlü,
Solan bir yaprak gibi düşeceği günü;
Bekliyordu gözyaşlarına katılıp
Kara denizle buluşacağı anı,
Gökyüzü de ağlıyordu özgürce uçtuğu,
Ayrılıyordu odadan,
Neden ağlayamadığını bir türlü bilemeyen,
Son iftardan önce;
Sonra;
Sabah ezanı okunuyor;
Dışarıda gözyaşları bol bir bayram sabahı,
Belki daldan düşmesine yardım eder diye düşünüyorum,
Çırpınan bu solmuş yaprağa,
Ama nafile.

Tarih:30 Eylül 2008
Pediatri stajı nöbet sonrası akşamı karaladıklarımdan.