Vardır her insanın bir beklediği, yolunu gözlediği, buğulu cama adını yazıp sonra da kimse fark etmeden sildiği.
      Kaç vakit daha bekler insan, kaç gece daha uykusuz kalır gidenin ardından. Uykusuzlukla savaşıp kaç geceyi sabah ettin sevdiğini düşünerek. Kaç kez ders bitene kadar izledin onu kimse fark etmeden. Ne güzeldir o an. Bi arkadaşım anlatmıştı. Sevince insan bambaşka biri oluyormuş. Anlamsız gibi görünen basit şeylere bile anlam yükleniyormuş. Sevince hayata baktığın pencere de değişiyor. Herşey daha iyi geliyor sana mesela. Herşey bi o kadar güzel. Hayat bi o kadar yaşanası oluyormuş. Hani bu son nefes tamam bu son nefesim derken bi anda sana ömür oluyor. Bedenine ruh, yaralarına ilaç oluyormuş. Seviyor ve seviliyorsan herşey bir başkaymış. Mesela sabahları daha rahat uyanabiliyorsun. Daha zinde başlıyorsun o güne. İçin kıpır kıpır oluyormuş. Hele sarılmak var ya sarılmak. Hiçbir ilaç öyle rahatlatamazmış seni. Bir sabah uyanıyorsun ve herşeyin o oluyormuş. Huzur, mutluluk ve sevgi sarıyormuş her yanını. Çiçekler daha güzel kokar, kuşlar başka ötermiş sevenleri yan yana görünce. Deniz bile şahlanırmış,  Ay ile anlaşıp en güzel mehtapı serermiş önlerine. Doğa bütün mucizeleriyle şımartıyormuş sevenleri. Kısacası sevince herşey güzel oluyormuş. Ya evlat sevince böyle oluyormuş. Herşey güzel güzel de tıkanıyor insan bir yerde. İşin aslı, vardır herkesin bir beklediği, kendinden gizleyip yüreğine sakladığı. Kimi sadece toprağa gömer sevdiklerini. Kimi ömrüne...