bazen ne ilginçtir, yaşam.... hayatınız boyunca bir sürü engeli aşar durursunuz. bu engelleri yanlızda aşarsınız bazen de yardımlarla; sevdiklerinizin, dostlarınızın, hayatınıza o an dokunanlarların veya hayatınızda o an icin bulunanların...kimi zaman mecazi deyimle okyanusları aşarsınız... her zorluğun üstesinden gelirsiniz bir şekilde, bazen o dev dalgaların içinde mucadele edip kocaman maglubiyetler kazanıp, ellerinizi güneşe doğru cevirip bu zaferlerin coşkusunu kutlarsınız, ama yine mecazi deyimle derede boğulduğunuz anlar da olur. yani ugraşıp durup çırpınıp, her türlü zorluğa gögüs gerip okyanusu aşarsınız, sonra bir anda derede boğulup ölürsünüz.. işte derede boğulup ölenler için, koskocaman emeklerin, vefanın, yaşama dair herşeyin... vasıfların veya yaşamda önemli olan ne ise onların toz olup bittiği aslında çöküşün başlangıcı ve de ilginçtirki yaşama tutunmanın verdiği bir hisle olsa gerek tekrar küllerinden doğmanın verdiği uyanışın...ya da bu yalanın...insan ne ilginç , biliyor aslında neyin kötü ve iyi olduğunu, herşey biliyor ve algılyor, ama yanılgıyı yaşamanın hazıımıdır nedir ona koşuyor bazen. bir yansımanın peşinden gidiyor, hayal ettiği ışığa uzanmak için. nereden geldi şimdi bu derseniz... bizim bakkal battı.....