Küçücük bir pamuk şekeri çocukluğumuza renk ve mutluluk veren en güzel şeylerden birisiydi.Leblebi tozuyla boğulmadan büyümeyi başaracak kadar becerikli bir nesildik.Ağaç dallarında asılıydı düşlerimiz.Çamurda oynar,çeşit çeşit objeler tasarlardık.Gelincik çiçeğinden gelinle damat yapar onlara ruh katardık.Komşular için bile bakkala koşabilen bir nesildik biz.Alınan oyuncağı kırmayan,arkadaşı vurdu diye ailesine ispiyonlamayan,gerekirse suçu üstlenendik.Bayramlarda komşuları sırayla dolaşıp el öper,büyüklerine saygıda küçüklerine sevgide kusur etmezdik.
Okul yolu hep düzdü bizim için.Trafik nedir bilmezdik.Okulumuzun belki yeterince sıcak olmazdı ama yüreklerimiz de bir o kadar sıcaktı.Arkadaşlarımızla kardeş gibiydik.Kederde de birlikte mutlu günde de birlikteydik.Hava kararınca eve girmeyi bilir,anne ve babamıza bir bardak suyu gocunmadan götürürdük.Harçlıklarımızı kumbaramızda biriktirir,özel isteklerimiz olunca ondan temin ederdik.Bu yazımı okurken hepinizin bir iç çektiğini şimdiden duyabiliyorum.Son günlerde en çok duyduğum şey biz eskiden böyle miydik ?Bu soruyu çoğumuz sorup duruyordur eminim.Yaşanmışlıklar sorgulanıyor ve günümüzle mukayeseye gidiliyor.Bazılarımız ise ben alamadım,ben olamadım,ben görmedim çocuklarım görsün telaşesi içerisinde yaşıyor.Bunu çok net bir şekilde görebiliyorum.Hayat şartları gün geçtikçe zorlaşıyor çocuklarımız nasıl iş bulacak hemen hemen hepimizin sorunu haline geldi bu mesele.Bu nedenle onları kurstan kursa dershaneden dershaneye koşturup ellerinden test düşmesin ister olduk.En ufak başarılarını en büyük hediyelerle ödüllendirme yoluna gittik.Sonunda ne mi oldu?İstediği alınmayınca mutsuz,depresif ve tatminsiz bir nesle merhaba dedik hep birlikte.Teknoloji aldı başını gitti.Bizler onun en faydalı yönlerinden yararlanmayı düşünürken bağımlı gençlere gebe kaldık.TV. ,cep telefonu ve bilgisyardan gözünü ayıramayan gençler olarak onları zehirlemeye bizler de katkıda bulunduk.
Çünkü hayat şartlarımız gün geçtikçe ağırlaştı ve boynumuzu


büktüğü gibi belimizi de bükmeye başladı.Tatminsizlik ve özentiye engel olamayıp kimilerimiz krediler çekti.Borçlar boyunu geçti.Evlerde huzur kalmadı.Sohbetler internete bağlandı.Geçenlerde birisinin teyzesinin hastane yatağındaki cesedinin başında poz verdiğini görmek bana insanlık öldü mü?dedirtti.
Acaba insanlar nereye doğru gidiyor?Duygular hormonlu onu biliyorum artık.Ancak gözlerimizi açıp etrafımızda doktor,mühendis,avukat,öğretmen vb. var mı dan ziyade gerçekten güvenilir insan kaldı mı diye düşünme zamanımız gelmiş belli ki..Elbetteki kaldı.Bunu okuyan sizler varsınız iyi ki.Çünkü okuyup yazan ,sanatla uğraşan insanlardan zarar gelmeyeceğini düşünüyorum.
Sözüm meclisten dışarı.İnsanın iyisi de olur kötüsü de .Bu beklenti ve bakış açısına bağlı.Tek dileğim vicdanımızın sesini dinleyip büyümeyi beklemeden insanlığı öğrenelim ve çocuklarımıza güzel değerlerimizi öğretelim.Saygı ve sevgiyle kalınız ... FİLİZ ATAY