Bizim çocukluğumuz ve gençliğimiz yetmişli seksenli yıllara denk geldi. Biz kendi çocuklarımız gibi bilgisayar ve cep telefonu görmedik... Bizler cep telefonunun olmadığı zamanlarda birbirimiz ile daha çok sohbet eder ve daha sağlam ilişkiler kurardık...



Dört kişilik çekirdek bir aile de tek kanallı TRT televizyonu ile mutlu olur ve salonda ya da oturma odasında yaz gecelerinde kış gecelerinde kimi zaman sobalı evlerde kimi zaman kaloriferli evlerde kestanenin sıcaklığı ile yüreğimizin sıcaklığını bir potada eritmesini bilirdik... Hayatımızda cep telefonu yokken odadan odaya seslenirdik ya da odanın kapısına giderdik...



Uzun yolda arabamız arıza yaptığı zaman, tamir için, çoğu kere tamirci çağıramaz kendimiz halletme yoluna giderdik... Futbol maçlarına ucuz cep telefonlarını götüremediğimiz için, beğenmediğimiz hakem kararlarında da sahaya fırlatmazdık....



Ev telefonları çok kıymetli olsa da o zaman, hiç birbirimize hava atmazdık ’’Baaak benim telefonum üç milyarlık beş milyarlık.’’ diye... Hayatımızda cep telefonları yok iken seyyar satıcılarda cep telefonu kılıfı da satılmazdı... Ortaokul lise çağında ki kızlarda birbirlerine ’’Baaak benim telefon kabım pembe senin ki kırmızı diye gösteriş yapmazlardı.’’



Hayatımızda cep telefonu yokken, sabit telefonlardan sevdiğimiz ile veya arkadaşlarımızla saatlerce konuşamazdık, babamızdan, annemizden fırçayı yer, otururduk kıçımızın üstüne... Eve çok telefon parası geldiği zaman, babamız bazen de kapattırırdı telefonu...



Hayatımızda cep telefonu olmadığı zamanlarda, dünyada kanser hastalıklarına daha az rastlanıyordu. Şimdi ki gibi elinde pahalı telefonu var diye küçük kız ya da erkek çocukları cinayete kurban gitmiyordu... Kimse kimsenin gizlice değişik hallerini videoya çekip sonra da herkese ifşa etmiyordu... Adım başı kontör satan dükkanlarımız yoktu... Polis kılığına giren şerefsiz dolandırıcılar ile çok da fazla muhatap olmuyorduk... Sabit telefonlarımıza zırt pırt bilgi mesajı gelmediği için sinirlerimiz gerilmiyordu, kalbimiz sıkışmıyordu... Çocuğumuz okulundan servisine bindiğinde eve gelene kadar on kere kontrol etmiyorduk, güveniyorduk getirip götürenlere... İki de bir ailevi durumlarımızın fotoğraflarını çekip de face de ya da başka sosyal paylaşım sitelerinde millete ifşa etmiyorduk... Hayatımızda cep telefonu yok iken fotoğrafçılık para kazandıran iyi bir meslekti...



Ne diyelim varlığı da çok gerekli, bazen yokluğunun da faydaları var insanlara ve topluma. Birbiriniz ile olan iletişiminizi kuvvetlendirin illa ki ama cep telefonunda sohbet ederek değilde, yüz yüze konuşarak, şakalaşarak ve birbirinize dokunarak yapın bunu mutlaka...


AHMET ZEYTİNCİ