KIRMIZI UÇURTMA

Mevsimlerden sonbahardı. Rüzgârlı bir gündü. Babamla birlikte bu günü değerlendirmek istedik.
Kırmızı uçurtmayı aldık, evimizden biraz yukarı olan düzlüğe gittik. Babam kırmızı uçurtmanın ipini açtı. Uçurtmayı bana verdi,(Sayfa-5) ipi tutarak üç-beş adım uzaklaştı:
-Kırmızı uçurtmayı bırak, dediğim zaman bırak, dedi.
Birkaç deneme sonunda kırmızı uçurtmayı havalandırdık. Artık gökyüzünde süzülüyordu. Bir kuş gibiydi.
Babam kırmızı uçurtmanın ipini bana verdi. Kırmızı uçurtma yükseldikçe yükseldi. O ip istedikçe ben ip saldım.
Bir anlık dalgınlığımdan olsa gerek kırmızı uçurtmanın ipi elimden kaçtı. Uçurtma dengesini kaybetti, döne döne aşağı doğru inmeye başladı.
Ben panikledim ipin peşinden koşmaya başladım. Tam uçurumdan yuvarlanmak üzereyken babam belimden yakaladı:
-Oğlum, ben sana kırmızı uçurtmayı uçur demiştim. Kaçır dememiştim ki, dedi ve gülmeye başladı. Uçurtmayı kaçırdın bir de peşinden sen de gidiyordun, dedi beni gıdıklamaya başladı.
Kırmızı uçurtmayı kaçırmanın üzüntüsünü yaşarken, babam beni güldürmeye çalışıyordu.
“Kırmızı uçurtma bizim evin bahçesine düştü. Üzülme alır onu tamir ederim,” dedi.
Ben de başladım gülmeye:
-Yani eve bizden önce mi gitti?
Babam:
-Evet, kırmızı uçurtma bundan sonra akıllı uçurtma diyelim, dedi.
Kahkahalarımız birbirine karıştı. Beni kucağına aldı, öptü. Uçurtmasız eve döndük.
Kırmızı uçurtma elinde annem bizi karşıladı:
-Kırmızı uçurtma sizden önce geldi eve, dedi.
Babam:
-Selam da söyledi mi bizden? diye anneme karşılık verdi. Kırımızı uçurtmaya fazla bir şey olmadığını görünce neşem tamamen yerine geldi.
O gün uçurtma uçuramadık. Ama o günden sonra kırmızı uçurtmaya “akıllı uçurtma” dedik.

İSMAİL MALATYA