Sabah erken uyandım, ortalık ağarmaya başlamıştı. Cafer Aga’nın öksürük sesini duydum, uyanmış; az sonra da evin kapısından dışarı çıktı işe gitmek için. O önde ben arkada gidiyoruz. Çarşıya geldiğimizde Aslancık da bize katıldı. Cafer Aga onu görünce kızdı, kovaladı. Bizimle birlikte olmasını istemiyordu. Aslancık, geri kaçtı. Yeterince uzaklaştığını anlayınca durdu, arkamızdan bakıyordu. Caddelerde kimsecikler yoktu, sadece bir kamyon geçti gürültü çıkararak; egzosu etrafa kara duman saçıyordu.
Cafer Aga’nın görevli olduğu tuvalet, parkın yanındaki camiiye aitti. Şadırvanın altındaydı, dik bir merdivenle aşağıya iniliyordu. Zaten park ve camii aynı bahçe içindeydi. Parkın bahçesinde çay, meşrubat ve dondurma satan bir büfe, ortalarından güneşten koruyan şemsiyelerin direkleri geçen 8-10 masa ve bunlara ait banklar, onlarca asırlık ağaç ve çeşitli çiçekler vardı.
Ben bir ağacın altındaki çimenlerin üzerine yatıp uyudum. Uyandığımda iki adamın yüksek sesle konuştuklarını duydum. Konuşma da değildi bu, tartışma veya kavgaydı. Büfeyi işleten Kemal göründü, elindeki iki çayı bu adamların önüne bıraktı.
Çaylarını içerken adamlar, seslerini daha da yükselterek bağırışmaya başladılar. Biri ötekine:
-Köpekleşmeyi bırak! Dedi. Öteki,
-Ne! Bana köpek mi dedin? Diyerek yumrukları sıkılı, ayağa fırlayıp hücuma geçti. Caddeden üç kişi koşarak yanlarına geldi,
-Ayıptır, size yakışmaz. Siz eski arkadaşsınız, deyip bunları ayırdı.
Adamın birinin karşısındakine hakaret etmek için “Köpekleşmeyi bırak!” demesi bana dokundu, beni kızdırdı. Bu insanlar bizi ne kadar değersiz, küçük, adi görüyorlar. Kendilerini ne sanıyorlar acaba? Köpeklerin onlardan daha üstün tarafları olamaz mı? Köpekler hakkında ne biliyorlar? Köpeklerin destanlarında anlatılanları duydular mı? Zannetmiyorum; onun için anlatayım da belki öğrenirler, bilgilerine bilgi katarlar:
(Devam edecek...)