Al bu günü zarfa koy da postaya ver diyemeyiz. Hele ki, daha bitmemişse ve umut çiçekleri açmaya
devam ediyorsa. Oysa klevyenin başından kalkmak üzereydim bir dürtü beni kaldırmadı. Söyleyecek
sözlerin olmalı, bitmedi dedi. Her ne kadar kısa bir zamana ne sığdırabilirim dediysem de..

Gün sinek avlamakla ve temizlik yapıp, yiyip içmekten ibaret olmamalı. Sonuna değin açtığın hayat
kapının önüne bir ses çiçek bırakan olacaktır kimbilir.İnsan gerçekten dirençli dayanıklı bir canlıdır.
Bir makinayı nasıl özenle kullanıyorsak kendimizi de öyle kullanmasını bilmeliyiz.Tabii bu değildir ki
her yorulduğu yere değirmen kur. Hayır. Üreten değirmen insanın kendisidir.Buğday da değirmen de
o olmalıdır. Bir an düşündüm. Çok mu büyük sözler ediyorum. Belki.Öncelikle uyarılarım kendimedir
her zaman. Bana ettiğim uyarılar, sözler karşımdaki kişilere de yarar sağlar belkide.

Dönüp arkamdaki manzaraya bakıyorum. Güneşli bir gün, buğulu mavi bir gökyüzü, açık grili, duman
beyazlı bulutlar tepelerin üstünde. Aşağıda az yeşille sarılmış evler. Evlerde yaşayan insanlar.Doğal
olarak önümdeki parkta yürüyen, hâlâ yapımı tamamlanmayan küçük stadın ölçümünü yapan bir işçi
hatta işçiler diyebilirim. Dışarıdan bir gözlemciyim sadece. Oysa kendi hayatımıza dışardan bakmak
olası değil. Sevinçte ve üzüntüde sonuna kadar yaşıyoruz. Bir de benim gibi duygusal biri iseniz.

İnsanın söyleyecek sözü olmalı. Yalnız söz olsun diye değil, bir şeye yarasın diye konuşmalı. Hiçbir
anlam ifade etmeyen boş sözler belki boş bir sepeti doldurur ama insan gönlünü dolduramaz. Yeri
geldiğinde sözü gediğine oturtmasını bilmeli. Sözümüz baş ağrıtmamalı, yürek ferahlandırmalı. Yine
çok konuşmayı sevmediğim halde ukalâ sözler ettim galiba.Çuvaldızı kendime batırdığımı söyleyerek
sözümü bitireyim. Uzattığım gül kimseyi yaralamasın.. Söz yüz güldürsün, baş kestirmesin aman.


23. 08. 2017 / Nazik Gülünay