Çocukluğunu doya doya yaşayanlara hep imrendim hayatım boyunca...sevmedim ip atlamayı hiç mesela...hep ağlayarak döndüm bu dunyanin en zevkli oyunundan sonra eve...
Annem hep aynı soruyu sordu:
- Neden ağlıyorsun?
ben hep aynı cevabı verdim..
- üçten fazla atlayamıyorum .
ben niye hep ip tutuyordum o zamanlar bilmiyordum..ve sonun da annemin tesellisi:
- sen kilolusun ya kızım ondandır fazla atlayamayışın..o yüzden tutturuyordur arkadaşların sana ipi oldu.Ben de inandım...şişman olduğuma inandım daha fazla yedim.. atlayamadığıma inandım, hep ip tutmaya gönüllü geldim.. başaramayacağıma inandım...o yuzden sevmedim...ah bununla kalsa iyiydi😊yedikce şişmanladığım için koşmak gerektiren özellikle de top ile ilgili başka oyunları da sevmedim...hiç bilmedim, hissetmedim çocukken bu oyunlarda bile ne hileler döndüğünü!! Sırf bu yüzden beni ip atlarken seyreden babam hiç hissettirmedi bana ipin hileli sallandığını ..hep annemi onayladı...ben cocukken bilmedim hiç onların alevi olduğunu. Yüz kızartıcı suç işlemiş gibi sakladılar eni konu...Sanki müslüman mahallesine salyangoz satmaya gelmiştik...Ödü koptu annemin babamın durumumuzun alenileşmesinden. "ağzına biber sürerim bak, sakın ha"; uyarılarına maruz kaldık...sezemedik asıl kaygılarının ev sahibinin kapıya koyma tehdidinin olabileceğini.. Alışkanlık oldu bu kapıya koymalar bizde ..Babadan atadan kalma korkulu rüyamız kapıya koyma...Aynı mahallede neden sürekli ev değiştirip durduğumuzu bir türlü çözemedik o çocukluk aklımızla....Pazıl parçaları yeni yeni yerine oturdu..iş yerine yakınlığı mahkum etti babamı o mahalleye bir de bahçeli ev hayaliyle aldığı arsası...göz kulak olmak gerekti...babam üç tuğla koysa her gun biri eksikti...imanı tekelinde sananların memleketinde yeşerttik ümitlerimizi ...mezhepçilik kavgasında kapıyı gösteren muhatabımıza bu memleket benim demeye geldim..
Suyun gözüne çok yerleştin, azıcık gaçıl hele...ülkü Kara bir müslüman alevi güncesi)