Rumeli türküleri çiçeklidir. Nasıl desem...Gül toplayan kızların fistanları gibi.

Kokuludur. Hasret kokar mesela. Balkan dağlarının ormanları gibi yaprak kokar, toprak kokar, çilek kokar, göç kokar, yalın ayak bir aşk kokar. Ana kokar, ata kokar...

Yaşanan onca acıya rağmen fıkır fıkırdır Rumeli türküleri. Çoğu türkü, yerinde oturtmaz insanı. Oysa ne dramlar dolaşır ezgilerin damarında.

Akordeonun açılışı gibi dağılır türküler;Asya’ya, Avrupa’ya, Andolu’ya, dört bir yana...Sonra akordeonun toplanması gibi toplanırlar, gittikleri yerlerde.

Bir açılır bir kapanır akordeon. Geçmişin ritmidir bu...Dağılıp toparlanan ritmi.

Türkülerdeki ritm, hem gücün devinimidir hem de insanların karakteristik özelliği.Rumeli halkının portresidir türküler.

Acılarına bile gülümsemeyi bilir Rumeli insanı. İnceden inceye içi yansa da Leyla’dan geçme faslında olsa da türkünün makamına gömer sızısını:

Aman ölüm zalim ölüm üç gün ara ver
Al başımdan bu sevdayı götür yare ver