Biliyormusun, ben kendime bile anlatmadım seni neden sevdiğimi. İliklerime kadar his ederken seni itiraf edemedim kendime gerçekleri.

İki buruk hikayenin zamana aykırı kahramanlarıydık. Birleşen sayfanın son pargrafında arda arda bırakılmış üç noktadan ibaret, unutulmuşlardık. Yarım bırakılmışken böyle nasıl dahil olabilirdik ki hayatın gerçeğine.

Birinin biriyle çarpışmasında geriye en iyi ihtimalle hep iki yaralı kalır. Benden sen, senden ben artar sona gelindiğinde.

Üzülme.

Hani o çocukluk resimlerine oturan kaderin kara gölgesi var ya ilk gördüğüm günden beri göğsüme dünya ağırlık indiren. Senin sevinçlerini çalan karanlıklara senden çok küfür ediyorum. Avuçlarına bırakılan müebbeti temize çıkaramayan her şeye lanetler yağdırıyorum.

Bugün yine ilaçlarımı almadım. Strawberry içiyorum. Yok hayır. Bu sarhoşluk ertelenmeye gelecek bir şey değildi. Evet hala sigarayla aramda kronik bir bağ var.

Boş boş bakıyorum kağıda şu an! Hayır, içimden geçeni yazmayacağım. Bildiğimiz şeyler üzerinde konuşmayı sen de sevmezdin. Hatırlıyorum.
Gülme, biliyorum unutmak için çok geçmedi üzerimizden. Tır geçti diyecektim vazgeçtim. Ama ağır hasar bıraktık birbirimizde.

Uzun uzun susmayı çok isterdim şimdi. Gerçi yazıyorum. Bu konuşmak sayılmaz. Deliriyor da olabilirim.

Kendime bile anlatamadıklarımı anlatacaktım oysa. İkiden bir çıkınca yarım kalıyormuş insan öyle diyorlar.

Ağlamaların, ağıtların toplamıydık biz. Kahkahalarımızdan kederi taşırıyorduk. Farkında mıydık.

Yine anlatamadım bak, seni nasıl ve neden sevdiğimi yazamıyorum da.


Affet.


Saçlarını okşayamadan, şiirler okuyarak uyutamadan dizlerimde, öldüğüm için affet.

Bana kitap okumanı sesini daha çok duymak için istiyordum, itiraf ediyorum. Hakkını helal et!

Dönüp yeniden yeniden sarılmanın... Ne anlamı var diyeceksin.

Su serpemedim arkandan. Sarıl bana sevgili uzun vedalarınla boğ diyemedim.

Ah bu yara hep kanasın...



Ben de!





sude nur haylazca