En çok yazınca rahatlıyor insan. Saçmada olsa bir satır rahatlatıyor insanı. Biz yazar değiliz efendim niye yazıyoruz diyoruz bazen. Sahi her yazan yazar oluyormuydu. Yoksa ünlü mü olmak gerekiyordu. Oysa herkes içini , bildiğini dökuyordu kağıda ama sadece kağıt bunu biliyordu. Kimse anlamıyordu yada anlamak istemiyordu. Kıskançlık vardı sanırım. Hayatı anlayamayan , bir boşluk içine düşmüş hatta düştüğünü bile anlayamayan bazı insanlar işte ,neyse….
Anlamak neydi ?
Anlamak bir dağdı galiba , yada bir dağa tırmanmaktı. Yorucucuydu ama degerdi. Çünkü dağın arkasında bir şehir vardı. Sevdiğin bir şehir , içinde sevdiklerin…
Ve o vardı .
Hani uğrunda can vereceğin
Sevdiğin…
Baharda açan çiçeğin
Yazın esen serin rüzgarın
Kışın doğan güneşin vardı
Vardan da öte bir var
O vardı…
Oysa her şey anlamaktı , anlamakta bir dağdı yahut dağı tırmanmak…