Sevgi o kadar kutsal bir duygu ki, Allah insanı yaratırken sevgiyle donatmış. Peygamberine bile “Habibim” diyor. Ve onun sevgisiyle yaratıyor alemleri.
Yunus Emre:” Yaratılanı severim yaratandan ötürü” derken yine o yüce sevgiden bahsediyor. Görülenlerin hepsi yaratılan olduğuna göre Yunus’un sevmediği hiçbir şey yok.
Mevlana:”Gel, ne olursan ol yine gel…”diyor, Allah’tan aldığı sevgi ve hoşgörü ile.
Bir de günümüze bakın. Biz bu atanın evladı değiliz sanki sevgi yerini hırsa, kıskançlıklara bıraktı. Biraz sevgi varsa bile içimizde söylemez olduk. Söyleyenler de sanki utanıyor. Hani küçük çocuklar birbirini şikayet edercesine ”Ayşe Ali’yi seviyor.” diye yazarlar duvarlara.
Bu sözcük o kadar yaban geliyor ki bize, aynı anlama geldiği söylenen ama içi ve şekli çok çirkin olan “I love you” yazdırıyoruz, arabalarımıza, giysilerimize, yaş günü pastalarına…
Seni seviyorum, demek bu kadar mı zor? Annenize, eşinize, çocuğunuza deyin bu sözü. Bakın ne kadar mutlu olacaklar. Onlar bunu hak ediyorlar inanın.
İşin bir başka yönü de sevginin cinselleştirilmesi. Şart mıdır, karşı cinse sevgi duymak. İnsan annesini, çocuğunu, öğretmenini, doğayı sevemez mi? Sevgiyi çeşitlendiremezseniz bu dünya yaşanmaz olur çıkar.
Korkmayın sevginizi dillendirmekten. Sık sık kullanın çevrenizdekilere hatta çiçeklerinize bile söyleyin, nasıl daha canlı olduklarına şahit olun.
Çok şey sevince anlayacaksınız; gönlünüzün ne kadar büyük olduğunu. Ve gönlünüzün büyüklüğü oranında siz insansınız.