Bir türlü uslanmıyoruz. Ne trafikte, ne asayişti, ne de sporda.
Gazetelerde haber:” 40 yılda 137 bin kişi yollarda can verdi.” Peki sonra ne oldu ? Yeni canlar vermeye devam ediyoruz.
“Düğün magandaları iki kişiyi vurdu.” Sonra ne oldu? Bir dahaki düğüne kadar silahlarını ortadan kaldırdılar.
“Seyirciler sahaya inip hakemi ve oyuncuları dövdüler.” Olay orada bitti mi? Hayır, sonra sokaklara çıkıp ortalığı birbirine kattılar, otobüslere taşladılar, otomobilleri yakıp polisle çatıştılar.
Şimdi yazacaklarım garibinize gitmesin. Ben bu olanları düz mantıkla çözmeye çalıştım çözemedim.
Gelin bir de tersinden bakalım:
Trafikte olanlar aslında sıradan kazalar değil. Bir grup seri katil insanları otobüslere doldurup araçların birbirleriyle çarpıştırıyorlar, kimilerini de uçurumdan yuvarlıyorlar. Yoksa neden bir şoför uykusuz veya sarhoş olarak arabaya binsin de ölüme gitsin?
Düğün magandaları da aslında birer kiralık katil. Düğünleri bir fırsat olarak değerlendirip vurmak istedikleri adamları burada punduna getiriyorlar.
Yine stadyumda olanlar masum birer kavga, ortalığı birbirine katanlar da taraftar değil. Eğer taraftar olsa kendi takımına verilecek bu kadar cezaya rağmen yapabilir mi? Bunlar dağdaki şer odaklarının şehirdeki uzantıları. Öyle olmasa polisle neden çatışsın?
En kötüsü de ne biliyor musunuz? Millet o kadar alıştı ki bu anormalliklere, normalin yerine bunları koymaya başladı. Şimdilerde dövüş çıkmayan bir futbol karşılaşmasını yadırgar olduk.
Milli takım bir zafer kazanıyor, biz soruyoruz: “Kaç kişi vuruldu?”