Kimse Kızmasın,Kendimi Yazdım adlı kitap Hasan Cemal’in olup,bir tür kendi geçmişiyle yüzleşmesinin hikayesi denebilir bu kitaba.
Neredeyse 20 yıl olacak.Baskısı 1999 tarihli.
Oldukça kapsamlı olan kitap,dipnotları ve alıntılarla da belgelenmiş halde.
İlk başlarda şöyle bir cümle var kitapta:
-.....komünistlerin işlediği suçları nazi dönemi suçlarıyla karşılaştırmaya gerek yok.Hangi felsefenin,komünizmin mi yoksa faşizmin mi ’daha kötü’ olduğunu tartışmak artık anlamsız.İkisi de bela.İkisi de kınanmalı.S/51.
Başlıktaki söz de M.Ali Aybar’a ait.
Biz "İnsan umutlarıyla yaşar "biliyorduk ve fakat kitap tam tersini düşünmeye davet ediyor insanı.
Yazar ona naif bir göndermede bulunuyor S/53’te.
Ve Kızılordu’nun tankları 25 Haziran 1954 günü Kengir Toplama Kamplarını ezerken,aynı günlerde Sovyetleri gezen yazar J.Paul Sartre’nin Fransa’ya döndüğünde söyledikleri de çok ilgimi çekti:
-Sovyet yurttaşları,kendi hükümetlerini her geçen gün bizden daha etkili biçimde eleştirmeye başlamışlar.
Sabah sabah Kengir Toplama Kampında 300 insanın ölümü "pahasına" demek ki eleştiri diye de sormadan edemiyor insan!S/49.
Erol Bilbilik ile İrfan Solmazer arasındaki diyalog da çok öğretici bence:
-Erol sen Denizcileri ihmal etmişsin.Hiç temas kurmamışsın.Ama ben İstanbul’da,Ankara’da onlara mısır patlatır gibi bomba patlattırıyorum...
İnsan bir an düşünmeden edemiyor tabi ki!
Dahası yüzlerce olay ve tanıklık.
Ama en ilginci de şu geldi kitapta bana:
-Yanlış durakta bekledik!Tarihin yürüyüşü,öyle sandık ki bizim durağa da uğrayacak.Boşunaydı !6 Aralık 1998.
Ve kitaba dair benim özetim net ve şöyle:
Bütün bu yaşananlardan örnek değil,ibret alınmalı .Benim torbama koyduğum tam da bu oldu.
Not:Kitabı 1999’da okudum ama birkaç gündür üzerinde çalışınca yazayım istedim.