Hatıralar, yaşlıların geçmişe dönüşü,gençlerin ise geçmişi görüşüdür. Gerçekte hatıra anlatana bir şey kazandırmaz. Dinleyen veya okuyanlaradır yararı.
Büyüdüğüm sokaklar ve sokaktaki insanlar… her sabah işine giden amcalarımız, onları uğurlayan yengelerimiz. Okul zamanının dışında kalan sürede sokak oyunları: kimileri kumar benzeri. Kimileri hayata hazırlayan oyunlar. İşte bunları anlatacağım. Yalnız şimdi anlatacaklarım mahalle bakkalları.
Bakın çevrenize, şimdi de bakkallar var, yerini marketlere bırakmayı kabullenmiş bakkallar. Marketlerden bir rahatsızlığın yok elbette, ama oradan veresiye alamazsınız, merhabalaşamazsınız çalışanlarla, hatırınızı sormaz sahibi. Kurudur, soğuktur vel hasılı.
Bizim sokağın üstünde iki bakkal vardı benim küçüklüğümde. Şimdilerde o dükkanlar boş, başka bakkallar açıldı çevrelerine. Biri yaşlı, okuması olmayan, biraz eski rakamlarla hesap yapabilen Hafız AA(Ağa), biz öyle derdik. Her halde hafız olsun istemiş annesi, o ise okuma bile öğrenememiş. Bir de Niyazi Amca vardı, hemen karşısında.
“bakkal defteri” diye bir deyim vardır hani çok kötü yazılmış yazılar için söylerler. Ne zaman bu sözü duysam Hafıza gelirdi aklıma, sanki onun için söylenmiş bu deyim.
Dükkanı oldukça sevimliydi aslında. Çeşit yoksunu bir bakkaldı. Eskiden şimdiki gibi çeşit yoktu zaten. Mesela adam gibi bir çikolata Çorum’da bir iki bakkalda vardı. Terekleri, hep boş hatırlıyorum. Şeker vardı, çay vardı; köyden gelme, yarısı cılk (bozuk) yumurtalar satardı Hafıza. O bakkalda en çok sevdiğim ekmek dolabıydı. Çok mu acıkarak giderdik bilmiyorum, o kadar güzel kokardı ki, çoğu zaman aldığımız ekmeği bir ucundan yemeye başlardık.
Çocuklar için birkaç çeşidi vardı tabi: leblebişeker, çekirdek, akide şekeri …. Bir 25 kuruşluk geçti mi elimize bir kucak (Çocuk kucağı) dolusu alırdık , yerdik arkadaşlarla pek kaliteli olmasa da.
O günler güzeldi, diyeceğim; elbette güzeldi ama biz çocuktuk, hiçbir sorumluluğu olmayan, dünya umurunda olmayan çocuklardık.