Rahmete durunca bulut bir heyecan kaplıyor yüreğimi.Çocukluktan kalma alışkanlıkla pencereyi açıyorum içime çekiyorum doyasıya toprağın kokusunu.Heyhat ki!Yok buralarda memleket dokusu.
Burda toprak kokmuyor baba...yağmur yağıyor iliklerime kadar lakin topraktan başka her şeye değiyor...en çok da gözlerime..
Toprağımı çekiyor canım, ancak prangalı ayaklarım. Bahanelerim çok; çocuklar yaz kurslarında, işler güçler, sınavlar derken tatillere bile vakit ayırtmıyor bu şehir.Hiç bu kadar özleyeceğimi bilmezdim o küçücük Osmancığımı?" Bir küçücük Osmancık" vardı deyip duruyorum, burnumda tütüyor taşı toprağı memleketimin.Bilseydim bir gün gelip bu kadar özleyeceğimi, zamanında öyle büyük laflar etmezdim...Tıpkı senin gibi yağmurda toprağa koşuyorum. Sen ektiğin ürünlere ark yapmak için koşardın ben o arklardaki topraklar devşirildikçe çıkan reyhaya hasretim şimdi...Buralarda ne ekilirse ekilsin, ne dikilirse dikilsin, senin ekip diktiklerinin toprağa yaydığı koku yok...toprak bile küsmüş buralarda yağmura ..daha içine sindirmeden üzerinden silkeleyip atıveriyor o rahmeti..kupkuru kalıyor ortaklık birden...Sabah yağmurdan ıslanan yerler, öğlene güneşle kavruluyor, ikindiye lodosa veriyor ortalığı kasıp karıştıktan sonra ılık ılık esiyor yüzümüze .Akşam serinliğinde balkonlarda muhabbet edenlerin tek konusu Bursa! Bir gün de dört mevsimi yaşıyormuş, sabahtan akşama kadar yolunu şaşırmış sahra çölündeki mecnun gibi döndükçe dönüyormuş bu şehir!..Artık eskisi gibi başımı döndüremese de kendisi etrafımda pervane olmuş dönüyor ...Bana sundukları her şey çok cazip bu şehrin. Oysa benim yönüm sana dönük...ellerini nasırlaştıran toprağıma...Dedin ya geçen gün;"Sen olsan kızım buraları bırakıp bir yere gidemezdin"Keşke gidemeseydim...Seni çok özledim..Toprağı özler gibi özledim..Babalar günün kutlu olsun uzaktaki hasretim.ülkü