Birkaç yıl önceydi. Bir kongre nedeniyle Berline vardığımızda ilk durağımız Türk Mahallesi olmuştu. O meşhur üç beş katlı metrosunu bizim Almancılardan duyardık. İlk önce ışıltılı duvarları renk atmaya başladı ilerledikçe. Beklenmedik bir şekilde duruverdi aniden. Bir yığın anlamadığımız anonsla birlikte vagonların alayı boşaldı sadece iki Türk kaldık. Bir de binişimizden bu yana bizi sürekli takip eden zaman zaman göz göze geldiğimiz siyah “aylak karga” kesimli saçıyla çakır gözlü karayağız yüzüyle bir yere oturtamadığım delikanlının uyarıları.
“Aktarma var abi.” Biz de diğer vagona geçiverdik bu veciz özetle beraber.
Siyah beyaz kırık dökük yer yer üzeri boyalarla kapatılmış duvar yazılarını da geçtikten sonra inen ve binenlerin şekli şemali de değişmeye başlamıştı 3 durak kalasıya. Ve iniş istasyonuna vardığımızda zaptedilemez köpeklerin zincirlerine sıkı sıkıya sarılmış Şansölyenin polisleri karşıladı bizi Kreuzberg durağında.
Başörtülü kıyafetiyle her haliyle bizim ellerin insanına “biz de Türküz” başlangıcıyla mescit sormamızla mahalle rahatlığımız da hissedilir oldu. Bildik köy bakkalından gelen menemen kokusu, namaz vakitleri dışında kilitli tutulan mescitleri, dükkan önüne çıkarılan sandalye muhabbetleri, tentelerde bildik esnaf adları, kapı önü sohbetleriyle Şansölyeleri kıskandıracak samimiyetin de dibine vurulan mahalle burası olmalıydı.
Gymnazium üstü zekaya sahip çocukların uyum entegrasyon ve dil sorunları nedeniyle öğretmen tercihlerinin de etkisiyle alt sınıflarda tedrisat ayırımcılığı daha ilkokul seviyesinde hisseden ötekiler olmaya da başlanılıyordu.
Bizim müstemleke aydınlarımızın her daim ballandıra ballandıra anlattıkları batılı insanın çok okuma olayına bir şahit olamayışıma hala şaşarım. Ne parkta, ne yol kenarında, ne metroda, ne otobüste ne de pencere kenarında kitap okuyan bir Almana rastlamadım. Otel lobisindeki seçkinlerin de bile bu tabloyla karşılaşmadım enteresan. Anlaşılan okuma işini tamamlamış bir batı toplumu söz konusuydu.