Bazen gitmek istersiniz, yanınıza hiçbir eşya almadan öylece yapayalnız gitmek istersiniz. Teknolojiden uzağa, insanlardan uzağa, kendinizden uzağa amansız bir yolculuğa çıkmak istersiniz. Ancak öyle bir yer bulamazsınız. Gidemezsiniz yani, hep kalırsınız. Her şeyin ortasında yapayalnız kalırsınız.

Düşünüyorum da acaba bu kaçış isteğinin asıl sebebi yalnızlık mıdır? Çevremizde her zaman insanlar vardır. Ailemiz, dostlarımız, arkadaşlarımız, sizce bu insanlar bizi yalnızlıktan kurtarabiliyorlar mı? Acaba neden kalabalığın içinde yalnız olmak gibi bir söylemde bulunmuşlar. Emily Dickinson ise bu bahis hakkında şunu söylemiş, ’Yalnızlık olmasaydı daha yalnız olunabilirdi.’ Düşünüyorum da üzüntünü, sevincini, mutluluğunu, tedirginliğini, endişeni, sinirliliğini, kaygını vesaire kısaca her türlü hissiyatını, duygularını gönül rahatlığı ile anlatabildiğin ve seni anlayan, ona göre de tavsiye verip sana akıl verebilen birisi varsa hayatında yalnız değilsindir bence.

İşte ben böyle bir dostun yanımda olmayışı nedeniyle bazen gitmek istiyorum ama gidemiyorum. Sonra bir yağmur olup kendi kalbimin üstüne düşüyorum. Dua ediyorum. Allah’ım sevdiğin bir kulunu bana dost yap, diyorum. Çünkü dua her şeyin bittiği anda insanı güçlendiren, iki ayağının üstünde durduran kuvvet. Dua yalnızlık denilen işkenceye karşı insanı koruyan ve yalnız olmadığını hatırlatan ilahi destek. Dua bulunmaz lezzeti ve erişilmez hazzıyla hayata mana veren güç. Böyle dua ettiğim zaman ferahlıyorum ve inanıyorum hiç şüphesiz bir gün tam kalbime göre bir dostum olacak. Daha önce hiç bilmediğim ve duymadığım harika şeyler anlatacak.