Kendimi bugünlerde mülteci gibi hissediyorum.Sanki herkes başka dilde, başka ırkta, hatta başka dünyalardan.
Ansızın önüme düşen bir şey. Ne olduğunu bilemediğim.. Keşkelerin çözümlenemeyen lisanı. Anlaşılamayan sözlük.
Sanırım kalpçeden bahsediliyor. Evet, kalpçe bu şehirde. Belki de küçük bir kasaba. Belki de koca bir ülke.
İşte her neyse! Dedim ya kendimi mülteci gibi hissediyorum diye. Kendi kalbinden kovulmuş bir günahkarım ben.
Mahkum olmuşum başka bedenlere. Özellikle de ona... O diyor zamir kullanıyorum çünkü adını söylemek şöyle dursun adının baş harfi bile içime amansız bir acı yayıyor.Silip attım alfabemden adının harflerini. Kalbimin lügatinde ona yer yok artık. Mahkumum ama giden değilim hiç yoktan. İhaneti ve gitmeyi yedirebilen o şahıs kalbimi sahipsiz ve kimsesiz bırakarak gitti, kimsesizler kimsesinin Allah olduğunu bilmeden. O denli kördü Yaradanın kırık kalplerde olduğunu göremeyecek kadar. Toparlandım ama sakat kaldım.
Sahipsiz kalbin batması haktır. Hem de çığlık ata ata, etrafından aman silene dilene batar. Acıdır ve acıtır.
Sahipsiz kalbin batması haktır. Eğer insan her şeye rağmen kalbine sahip çıkarsa o bataklıktan inşallah kurtulacaktır.

T.S.O.B. TEMSİLCİSİ=ETHEM ULUSU

’AYŞENUR YILMAZ’A TEŞEKKÜRLER’