ALIŞ VERİŞLERİMİZDE NE KADAR BİLİNÇLİYİZ



Toplum olarak, alış verişe çok meraklıyız.
Acaba alış verişlerimizi ne kadarını bilinçli yapıyoruz.

Gerçekten ihtiyaçlarımızı mı alıyoruz
Yok ise maymun iştahlılıkla, şıp sevdilikle önümüze gelen o an için beğendiğimiz fakat zorunlu oladığımız bir şeyi hesapsız kitapsız alıyormuyuz.

Alış verişte duygularımızla mı yoksa mantığımızla mı hareket ediyoruz.

Emeğin zor kazanıldığı bir Dünyada alın terimizi ne kadarını zorunlu ihtiyaç , ne kadarını, bilerek yada bilmeyerek israfla kullanıyoruz.

Hayatın her kademesinde bu böyle
İster mutfak giderlerimiz, ister, temizlik, giyim
sağlık, eğitim, eğlence giderlerimizi düşünecek olur isek
O kadar çok hata yapıyoruzki farkında bile değiliz.

Birer örnek efendim rahatsızız, Doktora gidiyoruz bir sürü tahlil tetkik hem Devletimizi sağlık kurumlarına soyduruyoruz,

Hemide aldığımız ilaçları bir iki gün kullandıktan sonra ,İlaç firmalarını zengin ediyoruz sonra çöpe atıyoruz

Giyimde bir hırka bir tişort yada bir bulicin bir kez giyiyoruz, gardolabına atıyoruz, dahada göremiyoruz.

Ev eşyasını sürekli reklamlara bakarak özenerek değiştiriyoruz, doğru dürüst kullanmadan ya çöpe
Ya hurdacı ,yada eskiciye
Bir çamaşır mandalına bir naylon, sepete, tabağa değiştiriyoruz.

Evde bakıyoruz güzel yemekler olmasına rağmen Annemizin emeğini görmeyip gidip fest fotlarda Burger, patetes cipsisi kola türü boyalı içecekler alıyoruz.

İki Televizyonumuz var, salon yatak odası efendim mutfağada gerekli
Sizce bu örneklerde gösterdiğimiz alış verişler
fuzuli değilmi.

Çocuklarımızı çok seven bir toplumuz, lakin çocuklarımızın sevgisi adına o kadar fuzuli masraflar yapıyoruz ki yazık tır günahtır.
Efendim İlle de ,markalı olacak!..

Peki soruyorum durumu iyi olanlar belki 150 ,200 ytl. bir çocuk ayakkabısı ala bilir onun çocuğu değerlide, naylon ayakabısı olan kişinin çocukları değersiz mi
Hayır,asla, zengini fakiri onlar hepsi bizim çocuklarımız.

Birde gösteriş budalası bir toplumuz
Bu nedenle o kadar gösteriş adına fuzuli alış veriş yapanları görüyor tanıyorum ki, inanın dudaklarım uçuklanıyor.

Açlıktan evine çöplükten ekmek toplayanları görmezlikten geliyoruz.
İnsanlık, asalet, insan olma bilincimizi yitiriyoruz
Hem kendimize hem toplumumuza yazık ediyoruz.

Saygılarımla

ALİ CEMAL AĞIRMAN