YARIDA KALAN MISRALAR

"Beyaz kumsalında beyaz denizin
Kaç akşam gömdüm de yaslı gönlümle
Bir fecir görmedim, değişmeksizin,
Başlasın ve bitsin bir tebessümle!"

Faruk Nafiz ÇAMLIBEL


ÖYLE DE GEÇER BÖYLE DE

Beraberken ne kadar mutluyduk! Birbirimizden ayrıldığımız andan beri karalar bağlıyorum. Gözüm yaşlı, gönlüm yaslı…

Ak denizin beyaz martısı olamadım bir türlü. İrili ufaklı çakıl taşlarının arasına serpili deniz kabuklarıyla bezeli Konyaaltı sahilinde güneşlenen, her türlü sıkıntı ve kederden azade bir denizkızı olamadım. Ya da uçsuz bucaksız papatya tarlalarında sevinç içinde koşan oynayan bir çocuk…

Beyazlar giymekle çıkacak değildi ya içimden matem kıyafetleri! Ruhumun tuttuğu yasın son bulması imkânsız! Gönlümün denizi ak değil kara ne yazık ki! Kumsalları da öyle… Keşke öyle olmasaydı da bir defacık olsun içten bir gülümseyişle gözlerimi açsaydım yeni güne ve o denizin uçsuz bucaksız beyazlığıyla yarışan, ak köpüklü dalgalarıyla sarışan rüya gibi kıyısında, dertten kederden uzak, kesintisiz mutlu bir tek gün geçirebilmiş olabilseydim! Sabahtan akşama, akşamdan sabaha kadar tam anlamıyla huzur ve mutluluk dolu bir tek gün yaşayabilmiş değilim! Her günüm üzgün, her saatim kederli… Şöyle şiir gibi geçen bir günüm olmadı, olamadı!

Hayatıma bakıyorum da şiir defterime bakar gibi… Ömür defterimdeki her günüm yarım kalmış bir cümle, her yılım yer yer gözyaşlarıyla ıslanmış, okunamaz hale gelmiş, yarım kalmış bir şiire benzemekte... Mutlulukla yaşanıp bitirilmiş ne bir yılım ne ayım, ne de bir günüm var.

Bir ömür sürekli mutluluk olmaz, biliyorum. Kederlerle kesintiye uğraması doğal ama ben ömürden değil, yıldan da aydan da söz etmiyorum, bir günden bahsediyorum. Bir günüm dahi şiir gibi geçmedi.

Gündüzler, aydınlıklarını senin yüzünden almış. Geceler, siyah olmayı saçlarından öğrenmiş. Güneş doğar da beni bir nebzecik olsun mutlu eder diye uzuyor da uzuyor geceler, sabahlar olmak bilmiyor.

Günah kiri bulaşmadı hiç benim aşkıma. Yüzünü görmeden de yaşayabilirim. Bu aşk bende yıllarca sürebilir bu şekilde. O kara geceleri simsiyah saçların gibi okşayarak bitirir, sabahlara kadar seni yaşarım yine de. Gam değil!

Sen yoksun ama burada büyümemiş çocuksu bir ruh var. Gönlü çocuk kalmış bir şair… Bir son var, mutlaka ama mutlaka gelecek ve çetin mi çetin bir yol var yürünecek… Ne kaldı ki zaten şunun şurasında! Sayılı gün değil mi ömür dediğin! Tamamı keder olsa ne yazar! Boş ver be!

Öyle de geçer, böyle de…

*
Onur BİLGE
ŞİİR FISILTILARI - 0076