AH ÇEKER DÖNERSİN BAŞLADIĞIN NOKTAYA…

Yağmurlu bir İstanbul sabahından günün ilk ışıklarına merhaba derken dalıp gidiyorum uyku sersemliği ile yaşadığım süre içerisin de asla keşkelerim olmamış ne güzelmiş hiç bir zaman kendiyle vicdan mahkemesi yapmak zorunda kalmadan yaşamak.elbetteki yaşadığım süre azda değil karşıma bazen gerçek yüzler,bazen sahte maskeli yüzler cıktı onlar sakin hayatımda bir rüzgardı geldi geçti bazen bir ömür dedim bazen bazen imtihan sabr dı sükürdü her canli gibi ben gibi, can gibi.su gibi hersey gercekti dogası içinde gelip geçti
her olaya bütün baktım kişisel menfaatlerimi dışında tutarak başladım hayatın pazılarında aşağıdan, yukarıdan, sağdan, soldan eksik parçaları bulup yerli yerine oturtmaya
Bazen yerli yerine oturmayan parçalar oldu ama olsun ben yine hislerimle yaşadım yaşatmaya çalıştım bilirdim ki fikirler insanları ayrıştırır duygular birleştirir ben yeri geldiğinde duygusal yeri geldiğinde mantıksal olurken her fikre saygı duydum....
Asla hoşlanmadığım birine sırf gönlü hoş olsun diye senden hoşlanıyorum sen iyi birisin demedim,ne düşündüysem yüzüne acık net söyledim. sevdiysem adam gibi sevdim asla birini severken karşılık beklemedim , sevilmeden de sevmesini saymasını edebimle karşımdakinin değerini bildim... güven varsa yarenliğine değer biçmedim, sevgiye saygıya hiç bir zaman sınır çizmedim...doğru bildiğim ne varsa aksi ispat edilene kadar inandım sonuna kadar peşinden gittim,kafamda bitirdiysem dünyaları verseler de geriye dönüp bakmadım... Bazen çok kırıldım, bazen belki de farkında olmadan kırıp döktüm.. hatalar İhsanlara mahsustur dedim... Affettim, af diledim... Kimileri kendilerini ortaya koyup vazgeçilmez sanarak birden fazla kırdılar kalbimi, ama ben onların hatırı yoksa sahibinin hatırı var deyip yine de affettim...
Bekle... Sabret... Fırtına geçer... Yine bahar gelir! hangi gece sabah olmamış hangi gül solmamış ki diye ben kendi kendimi teselli ederken….karşımdakiler içten içe de içten sinsice gülüştüler ama ben sustum asıl unuttukları şuydu ;.Ben hiç Fatiha okumadım Yüreğimdeki Mekanı Cehennem olanlara...

onca patırtı gürültü içinde gecenin sesini dinlerken yalnız başıma kapkaranlık dört duvarı arasında
imdadıma ata sözleri yetişti atasözlerinin kompozisyon halinde içli türküler eşlinde yorumlarken nefesimden buğulanan camlarda, başkalarının iç dünyalarını, duygu ve düşüncelerini tam kavrayamadığım kesinleşti .

Bir cafe, pastahanede yada tenha bir köşede değil onların gözlükleri ile onların bakış acısından baktım baktıkları yere hiç de zor değilmiş problemler güneş gören buz gibi eriyi verdi ellerimde....
önemli olan birde ahtı vefaydı adı konulmayan .biz bizdik de acaba onlar kimdi sevgi, sevgili diye içimizde taşıdığımız o değerleri ya da onlara atfettiğimiz sevgiyi: hak ediyorlar mı? kendi pencerelerinden bakarken beyinlerindeki dünyalarında,Bir lokma ekmeği bölüşmezken... Acıyı, mutluluğu paylaşmazken.. yanımızdan selamsız sabahsız geçerken...Yardımlaşmanın ne demek olduğunun bilincini unutmuşken...Menfaatsiz, çıkarsız sevgiyi yürekten vermezken.
güveni sevmeyi, sevilmeyi ayaklar altına alıp paylaşmanın er demliğini ipe serip edep haya nın ne demek olduğunu unutanlarla zaman içindeki yolculuğumuzda kişilerle karşılaşmışız. Yanlış. Kişileri seçmişiz. Yanlış yerde durup yanlış tercihler yapmışız.Cevabı kendimde bulup, edebimizden kaybolmuşuz ama yinede keşkelerimizi olmamış,değerli parça aslında yerinde değilken hiçte önemli bir parça gibi gözükmüyormuş ben onlara diğerlerinden farklı bir değer vermemiştim yada bana öğretmemişlerdi. Her taş in yerinde ağır,her parçanın kendine has bir değer olduğunu.
bir an karşımızdakiler gibi olsaydık ne olurdu diye düşündüğümde sabah ezanı ile kendime geliyorum kal oğlum bırak bu iç hesaplaşmayı takın maskeni oyna polyana yı sonuçta: seçimlerin değerlerin karakterin ve yol haritan kimin ne dediği ne yaptığı ne yaşadığı değil senin ne yaptığın ne yaşattığın nasıl yol alındığıdır kişilerin hayatı : hayatını paylaştığın bireylermiş :haklılığımızı ispat için kırıcı olmayalım! Nazik olmak haklı olmaktan önemlidir:).