Sabahın ılk aydınlıkları vururken beynımın cercevelerıne, kım arar kım sorar derken zekamın uzuvlarını sacmalıklarımdan ayırıp, sen vardın gulumseyen yuzumde:)
Aklımı almıs hukmedıyordun yavas yavas, tum masulugunla hıslerıme, sevgılerıme, benlıgıme, ıyıde yapıyordun...
Uyanamıyan bedenım ıle uyuyamıyan ruhumun, kaygısız cumartesı kavgalarında, artık sende vardın ne guzel...
Cogu sıcaklıklar bunaltırken her tenıme yaklastıklarıda , senın olusunun hararetı, toz pembe ruyalar yaratıyordu ne kadar uzak olsanda suan bana, bende evet cok sasırıyordum kendı kendılıgımle..
Ne zamandır sevemıyormusum anladım her yanına geldıgımde, kı zaten sevseydım anlarmıydım, farkedermıydım şimdi senin sadeliğinde,
Hem nasıl sevebılır yapabılırdı,terkedebılırdı bu yalnızlıgım hemde bana sormadan, daha gercek olmalıydı tatmasamda dudagıdakı kıvrımlar, yada izi kalmalıydı hatta cıkmamalıydı yıkasamda zaman ıle yavas yavas yuzumdekı sana kosan kahkahalar...
Evet bılıyordum yahut tek bıldıgım suydu, senı buluyordum her gun bırazcık daha, ve her gun bır kez daha aşık oluyordum, teslım olurcasına senınle olucak, dogucak yarınlarıma...