Boğazımdaki o şey beni yazmaya iten. Belki de doğru soluk alıp veremememin nedeni de o.

Nasıl yapıştı boğazıma derseniz tam anlatamam yalnız şöyle diyebilirim: Benim ağzım hep açıktır. Pek çok
insan gibi. Herkes kendi bilgi ve görgüsü ölçütünde yorumlayacaktır bunu. Sözgelimi Emel Sayın’ın ilk ünlü
olduğu günlerde güzel bir fotoğrafını basmışlar bir dergide ve ağzının aralık durmasını seksiliğine bağlamış
seksi dudaklar diye yazmışlardı. Onun da belki benim gibi burundan nefes almak konusunda bir sorunu
vardır.

Yukarıda saydığım ,ki neden de doğru olmayabilir. Her zaman araya bir kuşku koyarım. Gözümün önünden
uçup ağzıma girdiğini sandığım o minik çiçek böceğinin hesabını da yapmam gerek. Onu görmeden önce
ayrımında değildim. Gözümün önünden uçtu ve kayboldu. Odaya göz gezdirdim, bulamadım. Boğazımı
temizlemeye çalıştım banyoya koşarak. Beceremedim. Boğazıma yapışmış duruyordu.. Bugün yine aynı
durumla karşılaşınca pes dedim yani. Bu bir kez olur. Hep mi beni bulur. Sonra boş ver dedim kendime
insan hayatı boyunca pek çok şey yutuyormuş bilmeden, gözün görmüşse ne çıkar. Yine de içim hiç rahat
değil..

Bir an düşündüm. İnsanlar görerek veya görmeden ne çok şeyi yutmak zorunda kalıyor. Ya da boğazında
öylece duruyor da ağzını açamıyor. Oysa her şey gözlerinin önünde yapılıyor. Dövmeler, sövmeler,hakkına
tecavüz etmeler. Görmez gibi gözümüzü yumuyoruz. Kim bilir içimizde bu tür ne çok böcek biriktirmiş de
haberimiz ancak zararı bize dokununca anlamışızdır. O böcekler büyümüş ne çok yaralar açmıştır içimizde
ve dışımızda. Bir de sanki başkalarını çok ilgilendirir gibi hesap vermek zorunda kalmışızdır.

Küçük böceği hâlâ boğazımda hissediyorum. Bu çok kötü bir duygu. Tekrar banyoya gidip çıkarmak için bir
uğraş versem, yararı olur mu acaba? Belki.. Ama ya diğer içimde birikenler. Benden izinsiz içime girenler..

Ya dışımda olanlar, dışımdakiler. Aman bozulmasın kimsenin düzeni. Duvarı örümcekler sarsın. Söylemek
isteyip diyemediklerim boğazıma gelsin dayansın. Kalk ayağa dedim kendime. Sadece kendime. Böcek
gibi olma!..


05. 04. 2017 / Nazik Gülünay