Korkuyorum.Bir gün herşeyi bırakıp herşeyden elimi eteğimi çekip gitmekten korkuyorum.Kaçmak derseniz değil çünkü bu zamana kadar korkularının üzerine giden biri için kaçmak denemez buna sadece bıkmak ve usanmak denebilir.Bunca boş sahte yüz bunca kalabalık arasındaki yalnızlık yetiyor.Bir yerden sonra verdiğin savaşı kaybetmeyi göze alıyorsun.Oturuyorum ve önüme koyup herşeyi en ince ayrıntısına kadar düşünüyorum.Kimde ne kadarım kim bende ne kadar diye.Tam hislerimi kaybetmiş gibiyim derken bir sıcaklık hissediyorum yüreğimde ta ümit verdiğim maneviyat olarak destek çıktığım çocuklar...Kimse bilmez ummaz benden böylesini..."Ya kendi derdine çare bulamıyor ki başka hele hele çocuklar..."derler.Haklılarda kendi derdime çare bulamazken başkalarının elinden tutmak garip belki ama ben huzuru o masumlarda buldum.Onlar sahte değil soğuk değil...Hatta onlara sarıldığımda annemi de babamı da görüyorum biliyor musunuz ben onlarla tamamlanıyorum.Şimdi gidersem diyorum ağlarlar mı? Belki tek ağlayacak kişi onlar öyleyse varım onlar için ve onlar gibiler için varım diyorum.VARIM !