Bu geceye değil isyanım. Gözkapaklarıma düşüyor ağırlığı yalan değil. Gözyaşlarım ağır geliyor gözbebeklerime, biliyorum yasak değil! Lakin bir başkayım bu gece işte! Bir kez daha yalnız olduğumu anlıyorum, her nefesimde biraz daha ağılaşıyor göğüs kafesim! Biliyorum yıldızlar hep yalnızmış, bir de destanlar yazılmış adına amma ve lakin tütünüm nem kokuyor, ziyan oluyor avuç içlerimde işte… Farklı bir şeyler yok her zamanki gibi her şey yerli yerinde! Her şey çok rutin dizelerimde! Bu gece ben kayboldum galiba dizeler meyhanesinde! Yolum uzun bilirim lakin kelepçelerim sıkıyor bileklerimi ne çare! Özlemin kokusunu alıyorum bu gece sabah ayazı sıcaklığında! Güzel ne varsa her şey içimde bir yerlerde! Gözyaşlarım bile akıtmıyor dışarı çocuksu gülümsemelerimi! Çok uzak kaldım ve çok geç galiba her şey için! Dönülmez bir yoldayım bilirim lakin çok uzak mıdır dönüş diye düşünmeden geçemiyorum nefes almaya! Bir Deniz, bir Yusuf, bir Hüseyin arıyor gözlerim amma ve lakin darağacında sallanırken üç yürek, bütün mumlar sönmüş beyaz karanlıkta, kelimeler kifayetsiz…
Bu gece aklımın odaları dolup taşıyor kelimelerle! Anlamlı bir cümle oluşturamıyorlar, onlarda yorulmuşlar! Benden benim gibi bir şeyler saklıyorlar! Nedensiz bir çırpınma içimde bu gece! Değişmeyen düzene isyankâr türküler söylüyorum bağıra çığıra! Bir de belki de hayatımda ilk defa kendim için bir mum yakıyorum karanlığa! Yürümek için, önümdekilere kocaman bir tekme savurmak için… Her şeyin aslında fark ettiğimden çok daha zor olduğunu anlamakta gecikmiyorum yazık ki! Uzun diye söylediğim yolumun aslında imkânsız kadar yakın olduğunu görüyorum bu gece! Bir kez daha yoruluyorum ve kendimi kocaman bir aptal gibi hissediyorum! Yıldızlara tutunup şöyle derin bir nefes alıyorum! Başımı yerden kaldırıp imkânsızlık tadındaki ufkuma bakıyorum ve eskimiş bir sigara yakıyorum karanlığımda! Yanı başımda beliren yol arkadaşımı kucaklıyorum! Mavi Gözlü Yoldaşımı da alıyorum karşıma yalnızlığımı onun yalnızlığıyla kan kardeşi ediveriyorum hemen oracıkta! Onu orada, sözlerini aklımda bırakıp sırtıma da yüklenip karanlığımı ezip geçiyorum umutsuzluğumun üzerinden bir kere daha belki de boşu boşuna!
Bu gece lanet ediyorum aşklarıma ve postalayıveriyorum cehenneme hepsini! Bir de onlar için okkalı bir küfür savuruyorum geceye! Sonra da cehennemde bırakıp hepsini, gözyaşlarımı umutsuzluklarıma saklıyorum yeniden! Ne sokaklar hak veriyor bana, ne şehir, ne pilli kuklaları! Düzen içindeki hakka da okkalı bir küfür benden bu gece! Madem aşklarım kaybolup gidecek bu düzende o zaman esaret izninde yaşayan hürriyete de kocaman bir küfür hem de kocaman bir küfür benden yine! Madem hak etmeyen insanlara hak etmediği değeri verdikten sonra hak etmediğim şeyler yaşıyorum, o zaman insanlara da bir küfür benden! Madem ben bunca şey yaşadıktan sonra yine aynı aptallıkta ısrar ediyorum o zaman küfürlerin büyüğü bana!