Gün her zaman kararıp durmaz. Dışardan gelen sesler ört bas edemez içinde sevgiyle gülümseyen
bir yüzü. Her yaşta mutluluğun yakalanması olası galiba. Öylesine telâş içinde bir başın omzunda
olduğunu duymak güzel bir duyguymuş. Bunu anladı, o tanıdık yüzü görünce. O sanırdı ki yalnız
kadınlar arar başlarını koyacakları güçlü bir omzu.

Ünlü bir romanda erkek kadının sanıyorum omzunu öpmüştü sevgiyle. Bu romanda bir kaç kez
yinelenmiş olmalı ki aklımda kalmış. Erkek kadından gençti ama bu bir şey ifade etmez sanırım.
Kadın omzu açık olsa omzunu öpeceğini sandı. Onca kalabalık arasında ne yapacağını şaşırdı. Bir
başka gün erkekteki mutluluğu gördü. Neşeyle konuşuyordu. Herkese söz atıyor, sanki coşkusunu
herkese özellikle sevdiği kadına göstermek istiyordu. Kadın mutlu olmakla birlikte ona karşı etki
ya da tepkisini açığa çıkarmıyordu. Yalnız olsalar belki gerçek duygularını anlayabilir, sevgisini
her fırsatta gösteren erkeğe gereken cevabı verirdi. Cevap neydi kestiremiyordu henüz.

Aşk her zaman gözlerde bakışlarda kalmaya mahkûm değildi. İster istemez bakışları birbiri için
yaratılmış aşıklar gibi buluşuyordu. Müzik çalıyordu. Loş ortam sevgiyle ısınıyordu.Kim engel diye
sordum uzaktan izleyen biri olarak iki insanın ellerinin birleşmesine.

Ertesi gün buz gibi bir hava vardı bu iki kişinin duyumsadığı. Kaşları çatıktı erkeğin. Yüzü karman
çorman duygular içindeydi. Kadına göz ucuyla bakıp geçti. Kadın merhaba diyemedi. Bütün sesi
içine kaçtı sanki. O da erkeği sollayarak geçti yanından.. İçim karıştı benim de bir izleyici olarak.
Böyle olmamalıydı dedim. Derdini anlatmalıydı erkek, kadın dinlemeliydi. Olmadı. İkisinin de
birbirine bakmamak için direndi. Kimse kimsenin arkasından bakmadı giderken. Sanki iki yabancı
gibi görmemeye çalıştılar yakınlıklarını. Biri uzatsa elini, diğeri tutmaya hazırdı.

Bu iletişim hatları kopuk sevdanın sürüp sürmeyeceğini merak ediyorum. Belki de bir dizi. Dizi
seyretmiyorum ama..

11. 04. 2017 / Nazik Gülünay