Ismayıl; çocuk yaşta iken babası tarafından bir akrabası ile; ilçenin diğer tarafındaki asker arkadaşına yollamış, çok geçmeden de vefat etmiş, anası da başka birine varmıştır. Çok sonra bunları duyan Ismayıl köyüne gidememiştir.

evinde kaldığı adamın kız kardeşi “senin genç kızların var” diye uyarınca
“yanaşma olarak görüldüğü” evden ayrılınca kiralık odalarda kalan talebe arkadaşlarına sığınmış.. onların yemek temizlik işlerini üstlenerek ayakta kalmıştır.

askerlik memuriyet derken köye gelememiş.. gelememiş gitmiş.. memuriyette iken müdürünün takdiri ile şefinin kızı ile evlenmiş.. eşi uzun süren tedavilerden sonra vefat edince iki çocuğunun analığını da üstlenmiş.. aradan geçen 7 yıl sonra da çocukları da şehir dışına gittiğinden, etraftan uygun görülen çocuksuz bir hanımla evlenmiş.. ancak kooperatiften bir yazlık sahibi olmuş ve Antalya’ya yerleşmişler..

ortak ekonomik düzey ve kültürden olmayan komşuları ile diyalog kuramamış. her sabah ekmek için evden çıkar yürüyüş yaparken yolda karşılaştığı bir sebze arabasının plakasından heyecanlanmış, “güle güle” anlamında el sallamış onlarda durmuşlar, yanlarına varıp “nerelisiniz” demiş, onlar da
“yalevece” diye kenara çekilmişler.. şoför mahallesine binmiş bulunmuş öylece kırk küsur yıl sonra tesadüfen kasabasına ilk defa gelmiş olmuş.

Köye ovadan yapılan yeni yolu bilmediği için “Gövcelli Köprüsü”nde inip, dağa tırmanarak gece karanlığında köye ulaşmış. Ayakları onu evlerinin yıkığına götürmüş.
Köpeklerin havlamasına çıkan komşu eve girince; köyde onu bekleyen biri vardır.. tesadüfen onun evin kapısını çalmış olmuş. Sabaha kadar Kara Bünyamin ile geçmişi yadetmişler, ertesi sabah sela verilince herkesin beklediği haber e uyanıp su götürmeye niyetlenenlerden biri de Aşadudu! “Ismayıl etişmiş” haberi ile elinden helkeler düşer.. bayılmıştır.

Ismayıl ertesi günlerde kabir ziyaretlerinden fırsat buldukça köyün dağlarını gezer, tanıdığı kalmasa da herkes onu ve hikayesini bilmektedir, derken; son gün vefat eden Kara Bünyamin (Gara Dünya) eşine sordu “abla Ayşedudu yaşıyor mu?” o sadece “yaşıyor” demiş.

Aşadudu; köye müfettiş geldiğinde okula getirilen kızlardan biridir. defteri, kalemi bile olmadığı için akrabası Ismayılın yanına oturmuş. Varlıklı ailenin çocuğu olduğu için onun eşyalarını kullanmıştır. Aşadudu halı dokumaktadır. anası vefat ettiği için ebesi ve dedesi ne bakmaktadır. Öyle de olsa üvey anası ona hayat hakkı tanımamaktadır. “gelen ilk dünürcüye verilmesi hususunda babasına baskı yapmaktadır.
Gittiği köyde Ortaokula başlayan Ismayıla bir mektup gelir. “beni aşşaköylü birine vercekler, ölüründe ben ele yar olman” oysa başka bir köye nişanlandığını duyalı aylar olmuştur.

Sonra da kocasından kaçıp babasının evine sığınan Ayşedudu aynı gece, başka bir köye hamile iken satıldığı herkesin dilindedir. Bu vehamet 5 kocadan 6 çocuk a kadar sürmüştür.

Ismayıl bütün bunlara müsebbib olarak kendisini gördüğünden utanç içindedir. Köyüne gelemez. Ismayıl anasının cenazesine gelir umudu ile evli olduğu köyden köyüne gelmiş ancak Ismayıl gene yoktur. Aradan geçen kırk küsur yıl sonra Şimdi köydedir..
Ayşedudu ona ulaşamamıştır.

Yıllar önce yaktığı ağıt diline dolanır.. elbette tamamı değil..
aradan geçen bir kırk küsur yıl daha sonra Denizlili bestekar Fazıl Cengiz Eskin tarafından notalandırılan ve seslendirilen “Ağıt” şöyledir..

www.edebiyatdefteri.com/siir/1080571/ayse-dudu-heder.html


“Ismayıl ölmüş derseler
yaban çeşmeden yursalar
gurbet ellere gorsalar
açık geder iki gözüm”


“ben yanarın Ismayıla
gurbete düşen gullara
uçamadık daldan dala
etme keder iki gözüm”


“ben oldum bi bahdı gara
derdim etişir dağlara
beni unut dön sılana
olma heder iki gözüm”