89 - SIFIRA GİDERKEN

"ne limitte epsilonum ne cim karnında nokta
türeviyim ünlü sabitenin
kırılma indisim uçuk bulanık şavkım
devinim yok kahroluyor lamda
tüm bilmelerim bir elif gördüklerim rüya..."

Cem Mehmet EREN


HİÇLİK

Şu dünyada hiçbir şey değilim. Nokta bile… Ancak, Var Olan ile var gibi görünen bir gölgeden ibaretim. Dayanıksızım, kırılganım. Monotonlaşmış bir hayatı sürükleyip gitmekteyim. Her sabah aynı işlere uyanmakta, her gece aynı uykulara yatmaktayım. Kahreden bir tekdüzelik içinde ne biliyorsam Allah, O’nun dışında ne varsa hayal, yalan, düş…

Eskiden ne kadar güçlü bir manevi hava içindeydim. Mükemmel bir Müslüman olmak isterdim ama kuru bir hurma dalı bile olamadım. Ne Musa’nın eline âsa ne Nemrut’un beynine musallat olan sivrisinek… Nefsime hâkim olamıyorum. Yokluğa sabredemiyor, varlığa şükredemiyorum. Erenlerin bastıkları kutsal topraklarda dolaşan bir köpek bile değilim.

Daha İslamiyet kabul edilmemişti. Çin’i arkamıza alıp, yola çıkmıştık. Ne güçlü bir millettik! Ne yüce bir ırk… Uygarlıkta dünyanın en yüksek noktasındaydık. Bilimde zirvede… Himalayaların kuzeyinden geçerek göçüp geldik bu topraklara…

Doğudan batıya, kuzeyden güneye fethetmeye başlamıştık dünyayı… Şimdi zevk ve safa içinde yaşayan bir halk haline geldik. Oysa seferlerle yeryüzünü tir tir titretirdik, tarih yazardık zaferlerle… Biz yazardık yer kürenin romanını, insanlığın şiirini… Biz konuştuk mu dünya susardı.

Şimdi, hayatımın sonuna doğru ilerlerken görüyorum ki varlık diye bir şey kalmamış. Var gibi görülen ne varsa yok olmaya mahkûm… Var, o kadar var ki O’ndan gayrisi hiç… Evren denilen hiçlik…

Kâinatta tek levha... Boşluğa asılmış… Üstünde üç harfli tek sözcük… Çerçevelenmiş üstelik… HİÇ…

Ne evren ne galaksiler, yıldızlar… Uçsuz bucaksız hiçlik…

*
Hiçten hiçlere içten sevgiler…

Onur BİLGE
ŞİİR FISILTILARI - 0028