6
Yorum
4
Beğeni
0,0
Puan
1528
Okunma
merttir siyah
ufuk kararacaksa gözlerinde
ihtimali dahi kalmaz yıldızların, anladım..
Irak mevsimlerin izini sürerken, düşürdüğün göz bebeklerini topladım usul usul.. Öyle uzaktan bakılan ama sonu görünmeyen bir masalın kahramanı gibiydi sanki..
Karanlığa gömülen göz çukurlarında güneşi ağartmak istesem de bana kor oldu, kapattığın gözlerin anne..
Kül bulutlarının arasında tıkandı nefesim işte.. Oysa sesini kıstığın kalbimi ufacık bir sevgi kırıntısına yaslamak istedim yıllarca..Ve anladım nihayetinde, dermanı yoktu hücrelerim(iz)e işleyen çaresizliğin..
Yıldızlar ağıt yakıyor bazen gecenin karasına ve ben koyun koyuna yatıyorum sensizliğimle.. Hiç büyüyemedi yüreğim..
Bana okuyamadığın masallardan çıkıp gelsen diyorum bazen.. Ellerin gezse tüm sıcaklığıyla yüzümde..Saçlarımı örüp, parmak uçlarımdan öpsen sonra tek tek..
Karanlık gecelerime Ay olsan gül yüzünle yine..
....
-Her nefeste kocaman bir ’sen’ taştı yürek izimden, kokunu özledim anne..
ömrümce dua ile..
Cevap Yaz