Çok küçük yaşlarda elimize aldığımız en önemli unsuru, gün geçtikçe, deneme yanılma yolları ile geliştiririz. Hayat devam ettikçe bu olmazsa olmazımız olan düşünce küçük ve ya büyük adımlarla gelişir.

Onunla ne kadar fazla vakit geçirirsek, o kadar büyür, gelişir. Dünyada ki her şey gibi ona da zaman ve emek harcandıkça daha da değişir, düzelir ve mükemmelleşir. Mesela külçe halinde ki bir demir ne ifade eder, ne kadar yararlıdır insana. Lakin onu alıp belli bir sıcaklık aşamasına getirdiğimizde eriyik hale gelecek ve seçtiğimiz bir kalıp ta istediğimiz şekli alıp o zaman işimize yarayacaktır. Belki bir silah olacak, belki işimize çok yarayan başka bir makine olacaktır.

İşte o demir külçesine verdiğimiz emek için gerekli olan ateş veya kalıptan ziyade düşünce gücüdür. Ona verdiğimiz emeğin karşılığında elimize geçecek olanları hayal dahi edebilmemiz olanaksızdır. Her emeğin bir mükafatı olduğu gibi düşünmenin de mükafatı sonunda düşündüklerimizi uygulama konumuna kadar ilerlettiğimiz zaman meyvesini verir.

Mükafatı büyük olan düşünce gökyüzü gibidir. Ne kadar düşünürseniz o kadar yükselirsiniz. Ne kadar yükselirseniz görüş alanınız o kadar büyür ve ne kadar görüş alanınız genişlerse olaylara o kadar teferruatlı bakarsınız. Düşündükçe her zaman ikinci bir yolun olduğunu görürsünüz. Tıpkı düşünce ile bütünleşen satranç oyununda olduğu gibi, olaylara sadece tek yönlü bakmayıp çok yönlü bakarak asıl amacın ne olduğunu öğrenmek gibi.

Doğuştan beridir insanoğluna bir çok özellik verilmiştir. İşte düşüncede çok önemli bir özelliktir. Düşünce bahşedilirken bir sermayedir ve geliştirmek, büyütmekte tamamen şahsın karakteristik yapısına bağlıdır. Düşünmenin güçlenmesi ise sadece düşünmekten geçmektedir.


Hayat denilen merdivenden, ayağın takılıp ta düşünce,
Bir bakarsın tek elini uzatan, kendine ait düşünce,