Kadın uzun uzun önündeki zarfa bakıyor, dokunmaya korkuyordu. Sanki içinde inanılmaz bir tehlike barındırıyordu.

Terlemeye başlamıştı. Alnında biriken soğuk ter damlaları, yanaklarından süzülerek serinletiyorlardı yanan yüzünü. Gözlerini ayıramıyordu hala zarftan.

Ellerini kucağına koymuştu. Öylesine sıkıyordu ki ellerini; derinin altındaki kemikler görünüyordu adeta. Sessizlik hâkimdi. Mektubun gelmesiyle kuşların bile sesleri kesilmişti. Onlarda hissetmişlerdi sanki olacakları.

Hep bundan korkmuş, Olmaması için dualar etmişti. Yıllar boyu her gece aynı duayı okumuştu. Unutmak istediği olayın tek şahidiydi bu dualar. Mektubun gelmesiyle, kendine inşa ettiği yalan dünyası yıkılmıştı. Yalan da olsa son yıllardaki gerçeği olmuştu bu dünyası. Az da olsa unutabiliyordu o felaket geceyi.

Neden yakasını bırakmıyordu? Neden çektiği azap dinmek bilmiyordu?

Kendini aldatsa da sahte kimliğiyle, bu yalan sayesinde yeni bir hayatı olmuştu. Kimseler tanımıyordu onu. Kimse gereksiz sorularla yormuyordu. Tek derdi arada suyunun kesilmesiydi.

Elektriklerin sıkça kesilmesi hoşuna gidiyordu. Cep telefonunu çoktan çekmecelerin birine saklamıştı ve yıllardır elini bile sürmüyordu.

Mutluydu. Uzaktı her şeyden; kendinden bile…

Zarfı sabahın dokuzunda postacı uzatmıştı ona. Zaten kapının çalışına uyanmıştı. Baktıkça endişesi büyüyordu. Açıp okumalıydı içinde yazılanların acımasızlığını bildiği mektubu.
...

Bir can gitmişti. Çok sevdiği birine kıyılmıştı gecenin koynunda; en zifiri anında soğuklar yüreğine ebedi yerleştirilmişti ve gözleri, hayata veda eden o gözlerin içine dalmıştı.

Yardım çağıramamıştı. O acı dolu gözlerle, korkuyla bakmıştı cansız gözlere. Elini tutmuş, hiç bırakmak istememişti.

Her şeyi hatırlıyordu. Az önce yaşanmış gibi…

Mektup adliyeden gelmişti. Unutulmuş sandığı bu olay yeniden görüşülecekmiş.

Peki neden? Onca yıl sonra kimin aklına geldi bu?

Düşündü derin derin… Konuşsa kıyamet kopacak, konuşmasa ömrünce kutulamayacaktı bu büyük günahtan.

Bu bir kâbustu ve bu kâbusun asla sonu gelmeyecekti.