-İnandığım kadar varım.

İnandığı şeyleri kendi kendine saymaya başladı. Sonra tren giderken son kez baktı. Son bakışı boş kaldı. Telefonuna sarılmıştı aceleyle..kim bilir kimi merak etmişti? İnandığım kadar varım dedi tekrar. Hiç olmazsa yüreğime inanmalıyım. Bu sefer kandırmaz beni o…

-Akşam hüzün demekti

Hüzünlendiği şeyleri kendine saymaya başladı. Uzun bir liste..kendine kızdı sonra, ne çok şey istiyorum diye.. Listesini azaltmaya başladı.. Hatta bir maddeye indirdi. Mesela acıkmıştı ya..mesela bir yemek..masada kendine de bir tabak… bir tabak yemek… bu da mı fazla diye düşündü. Daha küçültmeliydi kendini, daha az yer kaplamalıydı belki evrende..

-Boğazımda düğümlenen ne ki ?

Yutkunamıyordu yine.. derince bir nefes almaya çalıştı. Nafile.! Ah şu tanımsız hastalık dedi..iyileşmedi gitti.. Sonra dediğine kendi itiraz etti...O da bir zamanlar öyleydi, bak şimdi iyileşti ya da en azından dert etmiyor söylemiyor. Boğazına düğümlenen şeyin aslında ne olduğunu bu akşam fazlasıyla biliyor ama yüreğinden gelen kanama onu bilemezliğe vuruyordu. Söylenmeyeni duymamalıydı artık..Duyarsa kanardı..

-Al işte olan oldu..koca şehri kapladı gölgen

Ne kadar ağırım diye söylendi. Kendime ne kadar ağırım. Zavallı ayaklarım, kanatlarımı kaybettim kaybedeli bütün yükü onlar taşıyor. her yerim acıyor yine..İmkansız acı çekmemek, böyle bir yüreğe sahip olup acımamak imkansız. Söküp atsam şunu yerinden,

-Kuyuma dönmeliyim

Ama nasıl? Maskem yırtıldı artık,... Üşüyor ve korkuyorum. Martı olmadığımı biliyorum artık. Zavallı ve insan olduğumu öğretti aşk...Yusuf yüzüm affet beni ;

-Kuyuma dönmek istemiyoruuuuuum…

-Umudum olur musun?
-Hala sen o musun?