Sarıyer Lojmanında birkaç gün geçirmek durumunda kalmıştım ve orada benim için önemli birşey anladım. Oda arkadaşım 28 yaşlarında tatlı bir kızdı, hani bakınca 28inde durmuyordu. Makyajı sevmeyen biriydi gözlemlerime göre. Onu ele veren gözleri...

Yüzüne baktığımda gözlerine yılların onu yıprattığını düşündüm, aslında durup onu dinlemek istedim içimden. Ne oldu sana, neden yıllar seni bu kadar yıpratmış demek istedim, çok üzülmüşsün belli çok yanmış canın, ters giden ne var demek istedim ama diyemedim. Kızı daha yeni görmüştüm ve birkaç gün oda arkadaşlığı yapacaktık sonra herkes yoluna, öyle de oldu.

Fosiller gibi her bir durum, her bi şart yaşantımız hakkında ip uçları da bulundurmakta aslında. Kalıntıları izleyerek kendimiz hakkında çok şey söyleyebiliriz, söyletebiliriz. Bakış açısı ve gözlem her şeyi çözecek bize, yargılamadan onları dinlemeliyiz. Vücudumuzdaki her bir şeyin, her bir yaranın, dikişin ayrı hikayesi var. İki kaşımın arasında koca bir dikiş izi, gaza gelen biriyim ve okumasını bilen bunu çözebilir isterse.

Kendimizi sevelim, birbirimiz yargılamayalım, hikayelerimizi dinleyelim onlar çok şey anlatıyor, o gözlerin belki de nice hikayesi var belki aklımıza gelmeyen yerden vuracak bizi. Belki vay be dedirtecek, lütfen kendimizi kabul edelim herşeyimizle. Değişim buradan başlar, unutmayalım.

Nice hikayeler dinlemek umuduyla -güzel olması umuduyla-

Kendimize gerçekten kocaman, sımsıkı sarılacağımız günler dileğiyle...
Herşey gönlümüzce olsun