Beni bir tek sen anlarsın diye..




Avuçlarıma, gözlerin kadar soğuk bir mezar bıraktın annem. Bıraktın ve gittin sonsuzluğuna, ardını arkasını düşün(e)meden.

Hep geceye uyandım ben senden sonra. Hep karanlığa..
Zar-zor hatırladığım yüzün, dermansız bırakıyor bazen beni. Lâkin sesin çıkmıyor aklımdan.. O son anda ’-anne’ diye haykırdın ya güzel yüzlüm, ben bilemedim son nefesin olduğunu..

Direkt kalbinden vuran elektriğe kapılmak istedim o an. Üstelik gelip almıştım da başını dizlerime.. Olmadı işte..

- Bilemedim, affet annem..



Yıllar geçti üstünden ve yüreğim halâ acı bir serzenişte. Sus diyorum içimden geçenlere, susss. Dillendir(e)miyorum yürek sancımı ki, isyanım olmasın Rabbime.

- Kaybettiğim sesim ol annem..


Gözyaşım bile öldü ardından. Ki ne kadar sulu gözüm, en iyi sen bilirsin.
Kendimi ve o günü unutmak istiyorum, fütursuzca karanlığa haykırarak tükenmişliğimi. Sonra derin bir nefes geçiyor gözlerimden ve boğuluyorum kalbimin ikrarında..

Hem biliyor musun annem
senden sonra felç geçiren aklım rüyana yatıyor hep, uyanmazcasına..


- Sadece bir gece ışık ol karanlığıma
- Aydınlığımdan uyandırma..


....



Affet beni
Ağır ilerliyor vakit, tutunamıyorum sana..


Dua ile..