Güneş yine senli bir güne doğdu.Şükrettim Yaradan a.Seni kaybetme korkusu beni her yeni günde bir canavar misali korkutuyoken,sensizliği nasıl düşünebilirdim.
Seni görmek istedim .Kalkıp odana doğru yol aldım.Yatağının başucuna geldiğimde gözlerimden yaşlar aktığını hissettim.O merhamet dolu yüreğine gözlerinden bakmayı ne kadar da özlemişim...
Bir kerecik gözlerine bakmak için neler vermezdim?Elini uzatıp saçlarımı okşadığını hissedebilmek,şefkatinin yüreğimi ısıtması ne bulunmaz bir nimetmiş!
Gözlerini açacağına olan inancımı kaybetmeye başladım.Belki dokunmanın gücü işe yarar diye düşündüm hevesle.Yanağına bir buse kondurdum.O ton ton yanaklarının yerini elmacık kemiklerin doldurmuyo.Öptüğümü bile hissetmiyorsun.
Yatakta bir çocuk masumluğu ile yatıyorsun öylece.Zaten iyice de kilo verdin .Eridin gözlerimin önünde.ne acı...
Ellerimden tutar beni teselli ederdin,gözyaşlarımı silerdin.O kadar yanlızım ki ağlıyorum ama gözümden yaşarı silen yok.Oysa doğduğum günden itibaren en iyi arkadaşın olduğumu söylerdin hep. ya şimdi küstün mü bana en iyi arkadaşım?
Gitmee... Beni bırakma lütfen... Sensizlik o kadaa acı ki.
Artık nefes almıyormuşsun doğru mu bu? Bunu yapma lütfen.Güvendiğim o en güzel yürek beni bırakmasın .Sahip olduğum en değerli şey beni bırakmasın...
ve bir tahta kutu içinde götürüyorlar seni.Anladım ayrılık vakti gelmiş.Bir kere daha öpeyim istedim sadece izin vermediler.Bu dünya,bu insanalr acımasız .Ne olur beni de al yanına... Hem sensizlik hem bu dünyanın kahrı çekemiyorum bunu ne olur beni de al...