Adım adım kaybedişleri yaşıyorum.Her yeni gün etrafımdan bir varlık daha eksiltiyorum.Yanlizlik yine değişmez kaderim olarak bana kalıyor.Arayışlardan vazgeçiriyorum zamanla.Değerlendirmelerim,elemelerim uzun sürmüyor eskisi gibi.Yol veriyorum beni isteyipde benim istemediklerime.Sahibim olmaya hevesli birçok yürek tanıdım yıllarca.Hiç eksilmiyor tanıma ve tanımlamalar.Anlamsız gelsede aldıkları cevaplar,yapabilecek bişeyi yok bu yüreğin.Gönül kervanına sahip olmaya aday adayı olmaya çalışanlara,ısrarla onay vermemeye devam ediyor,arkasına bile bakmadan hemde.Aslında en doğrusunu yapıyor.Şurda ne kaldı ki zaten, en gerçek bitiş zamanının gelmesine???O zamana kadar da,şu ânâ kadar olduğu gibi tek atmayı istiyor belkide.Anlıyorum aslında,saygıların en asilini hakediyor kendi fikrimce.Ancak,bu durum insanların pekte hoşuna gitmiyor.Oysa,ben eminim ki,kendini emanet edecek bir beden bulduğu anda,en delidolu haliyle,hükmetmekten vazgececektir kendine.Bence sadece atmaya değecek bir beden bulamıyor.Taşınması kolay değil,o da biliyor ve sabırla doğru zamanda doğru yüreği bekliyor.Ben onu anlıyor ve hak veriyorum.Doğru olanı yapıyor.Birgün,en gerçek bitiş zamanı gelmeden önce kendini, kalabildiği kadar temiz tutmaya çalışıyor.Atmaya değecek yüreğin bedeninde sonsuza dek varolması dileğiyle....O BENİM BEDENİMDE, EMANET ŞİMDİLERDE...