Biter bu sevgiler. Karanlığa doğan güneşler güler. Papatyanın sevmiyorum kısmısın en çok. Huzurun mavisini sevmiştik oysa seninle. Limanın son yolcularıydık. Yavaş yavaş ufalırken bilemezdik kilometrelerce düşman ekeceğimizi birbirimize. Şimdilerde dünden takip ettiğimiz bugünleri idare etmekle geçiyor ömür. Bir kısmı yerin üstünde ölü, bir kısmı yerin altında gözyaşlarıyla canlı.


Tabutundan sesler çıkıyor ceset. Baş ucunda olan şeylerdi aradıkların. Bulamadıklarındı uzaklara baktığın. Ve birbirine tecavüz eden hayatlardı adına aşk dediklerin. Hangi yanımızı kapatır bir başkası ve kim gökyüzünden bir melek indirir saatleri durdurmak için ? Hayal ettiğin kadar kördün. Gözüne batan kırıklar ve sesinden uzaklaşan bir sesin son cümleleriydin. Sen, başkası olduğun gün gitmiştin.


Hikayelerine masal dediler. Hayatın acındığın kadar var, pervasızca etrafa saçtığın neşelerin gitgide yaşlanıyordu. Ne kadarda bilemezdin. Güçlü olan yalnız olandı. Kaybeden onurlu. Kazanan kibirliydi bu yolda. Kendimize sığamadığımız her gece düşündüğün ölüm değil miydi kurtuluşun adı ? Cehennemin buz tutmuş haliydi dünya dedikleri ceza. Ve yaşadık ağlayarak gözünü açtığımız bir rüyada,


Zincirlerini seven mahkumsun. Dil özgürlüğe kalp esarete alıştıkça, çivisini söktüğün aşklar çarmıha geren her sebepti seni sadece. Açlığa doymakta ötesi. Kimisi tüketmek için yerdi bir başkasının elindekini. Kimisi sadece yerdi. Kim olduğunu unuttuğun gün gökyüzünden toprağa düşen bir yağmur tanesi oldun, bir başkasını yaşatmak için kendini infaz eden...