Hoyrat bu hayat bana..
Zaman hoyrat sevdalar hoyrat, insanlar hoyrat. Ben hoyratım kendime.
Yüreğinden tuttuğum adam bile hoyrat.
Hasret duvarları var onun. Bu yüzden sevmeleri hoyrat.??? Benim düşüncelerim kararlarım yok belkide. Benim adıma da sevsin kendisini söyleyin lütfen ona...
Ayrılığın her gününe bir çentik atıyorum takvim yapraklarına. Unutma diyorum kendime u-nut-maa..! Sonra unutuyorum işte. Öyle kayıtsız bir şekilde. Sevmeleri, sevilmeleri, kelimeleri, söyleyemediklerimi unutuyorum hep işte. Uzaktan sevmelere esir ederek hoyratça yaşıyorum sadece.
Sahi adamım sen nasıl severdin? Çayını kahveni nasıl severdin? Sabah kalktığında ilk neyi severdin? Uyumadan önce duâ edermiydin sevdiklerinin adıyla? Sen nasıl uykuların sahibisin mesela? Esirliğin varmı hiç zaman kırılmalarında? Bir uğraş bulmalıyım kendime. Adına şiir yazmakla başlayabilirim belkide. Bilirmisin? Adına şiir yazılanlar bitik ve yitikmiş kayıtlarda. Sende bitik ve yitikmisin yoksa? Zaten bu sevme sevilme işlerini beceremedim bende. Hayat hep sana mı yaşattı acılarını? Bir tek senmi acı çektin? Hayat sana da mı hoyrat yüzünü gösterdi? Peki kim bu cadde ve sokakları süsleyen güleç sesli birbirine sarılmış ruhlar? Bir tek benim mi içimi acıtırlar?
Neyse saçmalıyorum ben yine...
Sahi ne diyordum ben?
EVET, HOYRAT SEVİ/Lİ/YORUM...