Zaman oldukça hırçın bir mefhum ve bir o kadar dalgalı.
Ruhumdan nasipleniyorum yazarken-yazma gayreti ile üzerini çizerken zaman zaman yazdıklarımın.
Zamansız ölümlere rast geldim ömür boyu: Önce babamı gömdüm ardından yarım kalmış öykülerimi toprağa verdim ve az kalsın…
Üstüne basa basa lanetliyorum geçtiğimiz yaz’ı: hayatımın en soğuk kışıydı ve muteber bir hazandı hüzünle yıkandığım.
Yükleniyoruz, değil mi?
Öncelikle hayata ve kadere ve yetmedi insanlara ki kim ise azıcık yumuşak başlı ve efkârlı.
Ben de yükleniyorum ama öncelikle kendime ve duyumsanan nefretlerde yine suçluyorum kendimi:’’YETERİ KADAR SEVMİYORSUN VE SEVİLMİYORSUN…’’diyorum günün en beklenmedik an’ında ve anılarıma rest çekiyorum:’’UNUT, UNUT.’’ diye haykırıyorum.
Unutmam gerekenler ve umut bellediklerim…
Kafam karışık mı peki? İdi. Ama gelgelelim süpürüyorum tozlarını hele ki ölümün randevusuna gecikip annemle kaybettiğim zamanları telafi ederken.
Çok zaman kaybettim ve çok değer yitirdim.
Çok sevdim ama hayatı.
Çok sevdim çünkü sevgimi rencide etmeyen tek mecra ve yegâne GÜÇ.
Muteber bir tınıda iç sesim ki bazen sağır edercesine ruhumu yükleniyor da yükleniyor ve ben de satırlara sığınıyorum ve sizlerin yüreğinde duyumsanmanın verdiği haz ve mutlulukla şükrediyorum.
Geç kalmışlığım.
Ve telafi etmem gereken o uzun zaman dilimi.
Ömrümün sonuna kadar aralıksız yazsam telafi etmem imkânsız yine suskun ömrümün tuttuğu yas’ı.
Yazmamı gerektirecek ne çok şey.
Hem de nasıl nasıl zararsız ve masum bir edim kalem ile kurduğum ilişki ve dolayısıyla tanımadığım insanların yüreğine dokunup kıvılcımdan doğan yangınlara su serpen nice güzel insan…
Seviyorum.
Hayatı.
Aslında yetmez ne zaman ne de sayfa yeter duyumsadıklarımı tek tek aktarmaya ki zamansız çıkıyor yazdıklarım: Bazen gözyaşına sebebiyet veriyor genelde mutluluk esiyor asılı kaldığım o beyaz sayfada.
Teşekkür ediyorum siz gönül dostlarıma çünkü ikinci hayatımın mimarısınız tabii ki Allah’ın izniyle.
Sürç-ü lisan ettiysem affola ama biliniz ki: Özel ve güzelsiniz Allah’ın yarattığı her kul gibi her ne kadar kendimi her daim bir kum zerresi kadar değersiz bellesem de. Bu yüzden kendim haricinde kim varsa benim için değerli ve özel olan.
Sevmeye değer.
Sevgilerimle…