Bu gün harflerin hastalanıp hastalanamayacağını düşünürken birden ’’A’’nın kamburlaşıp kabuk bağladığını duyumsadım.Sözcükler anlamları dışında gelişim gösteriyorlardı.Üç sözcüğü yakalayııp tutmaya çalıştım.(Aşk-Sevgi-Barış)hiç yüzüme bakmadan kabuk bağlamaya başlamışlardı.Bedenlerinde taşıdıkları anlamlar birbirine karışmış;aşk-ahlak-acımak-aydınlanmak-ağarmakgibi bir çok insanlığı yücelten anlamlar giderek dumura uğruyor;çıkar,kavga ve savaşla yer değiştiriyordu.Aşka pusu kurmuştu çıkar!...Barışa karışan şiddette korkaklığın ve pısırıklığın dışa vurumuyla barışı dumura uğratıyordu...Ya sevgi!...Çıkarsız,insanlığı yüceltmek,doğayı korumakla güdümlü sevgiye ne olmuştu?..Çeşitli kimlikler taşıyan insanlar temellerinin gücü sevgiye nasıl saldırıyorlardı?..Kişilik yolunda kazanılan onurların yerini alan güdülük ve kölelik sonrasında giderek anlamını yitiren onurla şahsiyetsizlik çoğaldıkça sevgi boğuluyordu.
Boyunlar eğildikçe düşen başın altında kalan harfler hastalanmış imdat diyordu!...Harfler ortalıkta değişik tebdili anlamların kamburunda anlamlarını yitiriyorlardı..Oysa inci taneleri gibi dizili dizelerin gözeneklerini tıkayan bencillikleri aşıp;yürekten aşkı duyumsayarak yeniden sevgiyi özümlemeye,insan insansan barış içinde yaşamaya ihtiyaçları vardı.Ayrımcılık yapmadan,insanı insana kırdırmadan,evrenin gizemli tınısını duyumsayarak yaşamayı dumura uğratmadan hep beraber dünyayı korumak göreviyle el ele tutuşturmalıydık harfleri de insanlıkla beraber..