Son nefesini gözlerimde verdiğin gibi
keşke yeniden gözlerimde can bulabilsen anne..

Kaç vakit geçti üstünden, sensizliğime kaç mevsim düştü ki içimde feryat figan bir suskunluk boğuyor zalim elleriyle çocukluğumu..
-Kalbim çok acıyor anne..



Sol yanıma saplanan bu tarifsiz acının şiddetiyle büyümeye çalıştım hep.. Canıma can olanları üzmemek adına, yüzümü ele geçiren mutluluk maskesinin ardında küçücük bir kız çocuğu olarak kaldım ama..
Böyle olursa belki yokluğunun acısı diner diye düşündüm kendimce..
Ve takvimler düşerken yıllarımdan öğrendim ki, yokluğun târumar etmiş benliğimi..
Süregelen hayatın zorlukları büyüyor şimdi, tek tek parmak uçlarını öptüğün kızının ellerinde..
-Tut ellerimden,
sensizliğim büyüdükçe ben eksiliyorum anne..





Yabancı gözlerin kirinde kaybolan kimliğim, bulunamıyor şimdi
Yani,
Girdap yüzlü meleklerin eteğindeki ben..
Hem hiç kimse sen değil ki annem, yüreğiyle öpsün yüzümü
Gül yüzünün şevkati ile ısıtsın tenimi..
Kirpiklerim bilmez ki, sen düşünce gözlerimden fırtınaların yüreğimde koptuğunu..
Sana akan gözyaşımın sen koktuğunu..
Güneş bilmez
Günlerden anne olunca, ömrümün karanlığa doyduğunu..

Şimdi alaca bir kuytudan sesleniyorum sana anne
Ya sen gel cennetinden
Ya da ölüm tutsun nefesimden, ben geleyim..




Kokun bile çekti ellerini üzerimden..
Bu nedenle seni sana anlatırken hep yetersiz kalıyorum, özür dilerim..

Dua ve rüyalarda buluşmak ümidiyle..








kızın..