1960’ lı yılların başıydı.
Bir ev öte komşumuzun oğlu Hasan,"yuvadan" evine yaz tatili için dönmüştü.Tabi ki gittiği yer Yetiştirme Yurdu olsa gerekti.
Oldukça eski,püskü bir bavulu da,daha eve giremeden bahçede dağılmıştı.Bu arada yere saçılan kitaplar ilgimi çekmişti hem de çok...
Kimi kaplı idi,kimi de şirazesinde çıkıp,dağılır vaziyette idiler.Ama olsun,sonuçta kitaptı ve mahallede hiç kimsenin o kadar kitabı yoktu!
Bence dünyanın en zengini idi "öksüz" Hasan.
Ben on yaşımda o ise benden 4-5 yaş büyüktü.Bana "kitaplarının" verdiği güçle dünyanın en kocaman,en bilge,en zengin adamı gelmişti bu "yuva" çocuğu...
İşte kitaba merakımı doğuran manzara buydu.
Dünyanın en değerli varlıkları,okudukça seni içine çekip,saran,sarmalayan ve yüreğini/ruhunu hem besleyen,hem de ısıtan "varlıklar " idi bunlar.
Sonra okumayı sevdim ve okudum.
Halen de okumayı seviyorum belki de bu "manzaradan" dolayı!
Ve hayal edip,düş kurarım kitaba / kitaplara dair.
İlk sayfasını açınca gördüğün ve belki de arka kapağına daha büyük puntolarla yazılan şu satırlar ve bunların varlığı heyecanlandırır beni:
-İyilik,güzellik,doğruluk ve adalet ile bilgilenmenin peşinde bıkıp usanmadan yürüyen / koşan herkese...
Yolunuz hiç bitmesin diyerek !