Umutlarımız ulaşılmaz oldugu zaman engel olarak bilinir bize göre engel dedigimiz ne kadar gerçek ve acı başka gözlerdeki tebbesüm yada hıçkırıklar içinde bakan gözler bizden daha farklı algıları olan otistik cocuklar ve diger hedeflerine daha en başta kaybetmiş ve dünyaya gözlerini açan bilgin çocuklar olarak tanımlamak istiyorum.

Bu hayatta iki dünya var sadece gözlerimizle gördügümüz yaşam ikicisi ise, kalbimizle gördügümüz umutlar ilk gördügümüz insanların gözleriyle hayata bakması ikincisi ise, hedeflerine ulaşamayan insanlar bagzen anımsıyorum biz insanız neden hayatımızda hedeflerimize ulaşmak varken her defasında kaçmak istiyoruz duymuyoruz , görmüyoruz bir engelimiz olmadıgı takdirde kendi kendimizi engelliyoruz yeni düşünceler edinmek ve bilgilenmek varken kaçmak daha çok çalışarak yaptıgımız şey engeli olupta bilgiye muhtaç insan varken kaçmak başarmak deil kaybetmektir, savaşmak varken karınca yuvasında saklanmak kendini göstermemek ne kadar doğru kaçmak yerine düşle kaybetmemek için savaş benligin mi daha öne geçiyor yoksa engellin mi ?