Olmayan sevdalıma yazıyorum bu satırları. Bak sevdiğin burada göz yaşı akıtır. Gelde mendilim ol. Gelde beraber boğulalım hüznün bataklığında. Ben bitâp düşmüş hayat yolunda. Sen mâtem tutmuş yolcuya. Söylenip durursun ’nerede kaldın yârim’ diye. Bak başını eğ yârim. Heh orada tam sol yanında. Bu parmaklıklara değil yüreğine hapis olmuşum ben. Soğuk haznelere değil kasnağındaki desene kazınmışım ben.
Burada kışın ayazını yaşarken gözlerinde yazın ılık meltemi olmuşum ben.

Söz ettiler mi sana ? Niçin böyle deli divane dolaşırsın ? Mecnunu mu kaybettin ? Dediler mi ?

Ah yârim sen akıtma o haramdan sakındığın gözlerinin yaşlarını. Düşmesin inci taneleri ay yüzüne. Ben senin yerine de akıtırım. Yeter ki sen ağlama. Bütün göz yaşlarım sana feda da olsun deva da olsun. Gönlüm istemez mi sanarsın ay yüzünün güneşi olmayı, hep arkanı kollamayı.
Ama bu ayrılık ne zaman biter yârim ?
Ben yorgun düşüp terk ederken dünyayı sen benim ölüm ışığımda hayat buluyorsun sevgili. Tam birbirimize kavuşmuşuz; günler girer aramıza. Ben senin hep bir adım uzağında olacağım; yüreğinin, ama mesafeler çöldeki kum taneleri kadar olacak ey sevdalım.