Bugün ayın kaçı,hatta hangi aydayız hangi haftadayız hangi gündeyiz onu dahi bilmek istemiyorum.
Ne konuşmak ne gülmek ne ağlamak ne bağırmak ne gezmek ne yemek yemek ne anlatmak-anlaşılmak ne de insanlarla muhatap olmak gelmiyor içimden.
Bir tane ucu bucağı olmayan bir boşluğun üzerime bulaşması hali var üzerimde.
Ben kimse değilim,kimseler gibi de değilim,kimseyi de istemiyorum.Hatta kendimle bile çok muhatap olmuyorum.
Bile isteye acı çekiyorum,cektiriyorum zayıf olan yönlerime.Sorarsan ele avuca gelir güçlü bir yanımda yok ya neyse.Artık benim sorunum neyse kendimle?
Ne benim derdim? Niye bu kendime olan dusmanligim?Herkesten çok kendime zarar vermeye çalışıyorum.Üstüme üstüme geliyorum.Bunaltiyorum
kendimi.Duymak istemediğim şeyleri söylüyorum kendime.Yapmak istemediğim şeyleri yaptırıyorum.
Kendimle ne alıp veremediğim var bir türlü çözemiyorum.Ne mutluyum şu hayatta ne de mutsuz.Ne guldugume ne de agladigima bakmasın kimse.Hiçbiri gerçek değil.
Içimde nedense bir panik hâli var.Kötü şeyler bekliyorum.Ve de kendimden.
Çünkü bana göre benden daha kötü ve zararlı kimse yok bu hayatta.

Ben YORGUNUM.Çok yorgunum.Ve bu yorgunluğun gezip tozmakla bir alakası yok.
Biraz beklemekten yoruldum biraz aglamaktan biraz olmamasından.Daha kötüsü bunların yaşanmamış olmasi da beni dinlendirmiyor.
Böyle genel bir ruhsuzluk benimkisi.
Çok bitik bir duygu.
Umarım benden başka böyle düşünen insanlar yoktur.Çünkü ben çok zor dayaniyorum.Hatta dayanamamanin esigindeyim.Kimse dokunmaz benim bu yalnizligima.Dokunmalarinida beklemiyorum aslında.
Alıştım bu yalnizlikla hiclik arasinda duygulari alinmiscasina yasamaya...